Περίπλους της Ερυθράς Θαλάσσης

Πού θα ρίξουμε άγκυρα; Στην Βερενίκη, ή στην Άδουλη; Τι θα αγοράσουμε; Ινδικόν σίδηρον, ή σμύρναν ελαχίστην; Με ποιους θα έχουμε να κάνουμε εμπόριο; Με τους Μοσχοφάγους ή με τους Ιχθυοφάγους; Θα προχωρήσουμε προς την ενδοχώρα και διασχίζοντας την έρημο, θα φθάσουμε στις Θήβες της Αιγύπτου ή στην Συήνη βόρειο άκρο της Νουβίας; Ή μήπως, νοτιότερα, στην Μερόη, ή στην Αυξώμη; Μας συμφέρει να πάρουμε τον δρόμο από την Πέτρα των Ναβαταίων προς την Λευκή Κώμη στα αραβικά παράλια της Ερυθράς, λίγο πιο βόρεια από την Μακοράβα, εκείνο το σημείο θεϊκής επιφάνειας και προμηνύματος, όπου ένα ιδιαίτερο κτίσμα καλύπτει ένα μετεωρίτη λίθο; Θα φθάσουμε τόσο νότια όσο η χώρα των Ομηριτών απογόνων της βασίλισσας του Σαβά, η οποία εδώ και περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια πήρε αντίθετη με μας κατεύθυνση, για να φθάσει στην Ιερουσαλήμ και να επιβραβεύσει την Σοφία του Σολομώντος;


Και ποιους θα συναντήσουμε στην υεμενική πρωτεύουσα Σαββαθά «εν η και ο βασιλεύς κατοικεί»; Αυξωμίτες που έρχονται από απέναντι, την αφρικανική ακτή, και είναι το πιο συγγενικό φύλο με τους Υεμενίτες; Άραβες και Αραμαίους που φθάνουν από τα βόρεια; Πέρσες, που διασχίζουν τα στενά του Κόλπου και παραλιακά φθάνουν από τα ανατολικά; Ή τέλος Ινδούς, που πάνω στα πλοία τους ταξιδεύουν μέσα από τον μεγάλο ωκεανό και σταματούν, πριν φθάσουν στην Υεμένη, στην Διοσκουρίδου νήσον, το τόσο παράξενο αυτό νησί με «κροκοδείλους και έχιδνας πλείστας και σαύρας υπερμεγέθεις, ων το κρέας εσθίουσι το δε λίπος τήκουσι»;


Σε όλα αυτά τα ερωτήματα δίνει απάντηση ο συγγραφέας αυτού του Περίπλου, ο οποίος πριν από 19 αιώνες διέσχισε τα μέρη αυτά, για να φθάσει μέχρι πέρα στα ανατολικά υεμενικά παράλια, όπου «Μόσχα λιμήν λεγόμενος», στην πρωτεύουσα δηλαδή του Ομάν, Μουσκάτ.


Ας γυρίσουμε λοιπόν δύο χιλιάδες χρόνια πίσω και ας ταξιδέψουμε μαζί του. Αυτός μας υπόσχεται καλές αγορές και να γεμίσουμε τα αμπάρια μας ελεφαντοστούν, ποτήρια χαλκά στρογγυλά, λίβανον τον περατικόν, θυμίαμα, κασσία και άρωμα, πολλά είδη «λιθίας υαλής», σμύρνα εκλεκτή και στακτή αβειρμιναία, αλόη, κόμμι, βδέλλα, καλλεανό λίθο, σάπφειρο και πολλά άλλα. Όσα τέλος δεν χωρέσουν στ’ αμπάρια, θα τα στείλουμε πίσω πάνω σε καμήλες με το καραβάνι.


Και το συναρπαστικό μας ταξίδι θα ολοκληρωθεί χωρίς να προχωρήσουμε πιο πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου, αφού τα μετά τους τόπους αυτούς μέρη παραμένουν «ανερεύνητα θεία τινί δυνάμει θεών».