Στις γειτονιές της Πεσκάρα

Στα δείγματα γραφής του Ντ’ Αννούντσιο έχουμε δύο παραλλαγές ασχολίαστης αναλγησίας που αντικατοπτρίζει τις προτεραιότητες της παρακμιακής πεζογραφίας, η οποία επιφανειακά τουλάχιστον απέρριπτε τους τόπους και τους τρόπους του ρεαλισμού και του νατουραλισμού της εποχής εκείνης. Το έγγραμμα του ευτελισμού του δυστροφικού, του ανάπηρου, του αδύναμου, ίσως να εξηγείται βιοαισθητικά αν όχι ορμονογονιδιακά. Το χελιδόνι που του αφαιρέθηκε μισό χιλιοστό από την άκρη του διχαλωτού πτερώματος της ουράς παραμένει δια βίου ύποπτο και δεν θα ζευγαρώσει ποτέ. Το αντίθετο, παρ’ ανθρώπω. Το ζευγάρωμα του επώδυνου, του αντι-φυσικού, και του «ά-σχημου» με τη συνειδητή καλλιέργεια και ονομάτισή του ως «ωραίου», φέρνει στον νου το κινέζικο πόδι, την κλειτερεκτομή, το σπάσιμο των μπροστινών δοντιών, την κρανιοπλαστική και τις άπειρες μορφές τατουάζ. Το χελιδόνι με την απειροελάχιστη έλλειψη ενός πούπουλου δεν είναι χελιδόνι και είναι άξιο κάθε απαξίωσης· ο πεινασμένος και ανάπηρος αδελφός του Ντ’ Αννούντσιο δεν είναι άνθρωπος. Η σκληρότητα στις τέχνες, βέβαια, δεν ανακαλύφθηκε τον δέκατο ένατο αιώνα. Από καταβολής κόσμου το απάνθρωπο ελλοχεύει στο παραμύθι όλων των λαών. […] (Από τον πρόλογο του Σταύρου Δεληγιώργη) Ο Γκαμπριέλε Ντ’ Αννούντσιο, (1863-1938), il Vate «Ο Ποιητής-Προφήτης» της Ιταλίας, όπως του άρεσε να τον αποκαλούν, μία ιστορική προσωπικότητα αμφιλεγόμενη και πολύπλοκη, υπήρξε επίσης δημοσιογράφος, πολιτικός, δραματουργός, σεναριογράφος και δοκιμιογράφος. Πρόδρομος του ιταλικού φασισμού, υποστηρικτής της θεωρίας του Υπεράνθρωπου του Φρίντριχ Νίτσε, οπαδός του αισθητισμού και του εκλεκτικισμού, με την ακραία και πολυκύμαντη ζωή του, τους αναρίθμητους έρωτές του, τα πολεμικά του ανδραγαθήματα, καθώς και με το συγγραφικό του έργο, κατάφερε να σκανδαλίσει την Ευρώπη και να δημιουργήσει έναν μύθο γύρω από το όνομά του, επηρεάζοντας πολλές γενεές νέων συγγραφέων και ποιητών εντός και εκτός των ορίων της πατρίδας του. Τα τρία διηγήματα στην παρούσα συλλογή: «Η νεκρική ξαγρύπνια», «Το τέλος της Κάντια» και «Η μαγίδα», έχουν κοινό γνώρισμα μία περίτεχνη Ιταλική η οποία, σε συνδυασμό με εκτενείς περιγραφές περιβάλλοντος και ψυχισμού, υπνωτικά σχεδόν οδηγεί σε απεικονίσεις αποσυντεθειμένης προσωπικότητας, αδίστακτου φόνου και παρορμητικής δυσσέβειας. Ενώ η «Νεκρική Ξαγρύπνια» του τριπτύχου του Ντ’ Αννούντσιο εμπίπτει στην κατηγορία της βασανιστικής εμμονής μιας παλαιάς ερωτικής επιθυμίας που εκπληρώνεται κυριολεκτικά πάνω από το φέρετρο του απελθόντος εμποδίου, η τελική καταρράκωση της πλύστρας Κάντια και η αδελφοκτονία στο χείλος της μαγίδας των τροφίμων των άλλων δύο διηγημάτων προβάλλονται σαν απολήξεις καθαρής ατομικής και κοινωνικής μοχθηρίας.