Το κολάρο

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ήταν ένας κομψός ιππότης που όλα του τα υπάρχοντα ήταν ένας υποδηματοσύρτης και μια χτένα, αλλά είχε το πιο όμορφο κολάρο του κόσμου και γι’ αυτό ακριβώς το κολάρο πρόκειται να ακούσουμε μια ιστορία. . . Ήταν αρκετά γέρικο για να σκέφτεται το γάμο και τώρα το έχουν βάλει για πλύσιμο μαζί με μια καλτσοδέτα. [...]
«Έχω πολλά βάρη στη συνείδησή μου, μου χρειάζεται να μεταμορφωθώ σε λευκό χαρτί !»
Κι αυτό ακριβώς συνέβη : Όλα τα κουρέλια έγιναν λευκό χαρτί, αλλά το κολάρο έγινε αυτό ακριβώς το φύλλο χαρτί που βλέπουμε εδώ, πάνω στο οποίο έχει τυπωθεί αυτή η ιστορία, και ο λόγος ήταν που καυχιόταν φριχτά, κατόπιν εορτής, για πράγματα που δεν συνέβησαν ποτέ. Και καλό είναι να το σκεφτούμε, να μη φερόμαστε με τέτοιο τρόπο, γιατί, μα την πίστη μου, ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε αν κι εμείς θα βρεθούμε μια μέρα στο κιβώτιο με τα κουρέλια, για να μεταμορφωθούμε σε λευκό χαρτί και να έχουμε όλη την ιστορία μας τυπωμένη πάνω μας, μαζί με ό,τι πιο κρυφό περιέχει, και να πρέπει κατόπιν να τρέχουμε παντού για να τη διηγούμαστε, όπως το κολάρο. —

Η έκδοση του παρόντος διηγήματος ας θεωρηθεί ως μια ελεγειακή αναφορά στη μεγάλη τέχνη κατασκευής του χαρτιού, από την Ευρώπη έως την Ιαπωνία, όταν το χαρτί περιείχε στον πολτό του κομμάτια ύφασμα.