Από το πρωϊνό καφεδάκι στο "ΥΨΗΛΟΝ"

«...Καλα βρε παιδί μου, θα με τρελλάνεις. «Γαλλικό χωρίς γάλα χωρίς ζάχαρη» το καταλαβαίνω. «Ελληνικό σκέτο» ή με «ολίγη», το καταλαβαίνω. Αλλά με «Υψηλόν»; Πρώτη φορά το ακούω...το «Υψηλόν» που κολλάει;
Το «Υψηλόν» ρε Νίκο είναι το ύψιστο εκείνο αισθητικό συναίσθημα που μπορεί να μας προξενήσει ένα Λογοτέχνημα, ένα έργο τέχνης, ένα αρχιτεκτόνημα. Το συναίσθημα του «δέους», που μπορεί να είναι «δέους με ευδαιμονία, χαρά κι΄ευτυχία», κι΄άλλες φορές «δέος μετά φόβου»...τι μικροί που είμαστε εμείς μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος ! Η ματαιότης, το μικρό και ασήμαντο του μεγέθους μας μπροστά στη δύναμη της φύσης, το ανεξήγητο, το Θεό αν θες.,.του κρυφού μηνύματος του λογοτεχνήματος που σε συνταράσσει, του πίνακα που σ’αλλάζει, του Αρχιτεκτονικού χώρου του συγκλονιστικού και των σκέψεων...

Νίκος: Δηλαδή θα μου πεις τα κατά Λογγίνο, Viollet le Due, Μιχελή;

Ναι, αλλά και Τζούλια Μόργκαν. Sir Christopher Wren, John Portman, Adrian Smith και Gordon Gill, του Τομπάζη στη Λεωφόρο Συγγρού ... και όχι μονο το ρίγος μέσα στη βάρκα του ναυαγού στη μέση του Ειρηνικού σε απόλυτη κάλμα και νηνεμία όταν εξαντλημένος αναλογίζεται τη σχέση του ενός μέτρου απ’τα μάτια του ως τη σιγουριά του πάτου της βάρκας του, με τα τέσσερα χιλιόμετρα και πάρα πάνω απ’την καρίνα της ως τον ωκεάνειο πυθμένα...

Καλά, και τι σχέση έχει το ΥΨΗΛΟΝ σήμερα ;

Στην εποχή μας, κι’εδώ και χρονιά, με τρώει η ιδέα του ρίγους της κριτικής μας καθημερινότητας με τα μεγάλα έργα απο τον αρχιτέκτονα τον ίδιο και τα τεράστεια δικά του και υπεύθυνα συναισθήματα από το μέγεθος των κτηρίων που φτιάχνει, και το γιγαντιαίο μέγεθος της επαγγελματικής ευθύνης και εταιρικής του πλέον δεοντολογίας (π.χ Renzo Piano, Arthur Rogers, Zaha Hadid ), που όχι μονο το Ωκεάνειο συναίσθημα του παραδείγματος στοχεύει να λύσει και να προξενήσει με θετικά αποτελέματα, αλλά και όλων των άλλων πλείστων μη «χωρικών» παραγόντων που υπεισέρχονται στην αρχιτεκτονική «περιεκτικά προσεγγιζόμενη» και «επαγγελματικά αξασκούμενη» : Τον Αναθέτοντα πελάτη και τους «Άγνωστους χήστες», ποιος πληρώνει και για ποιον σχεδιάζεις; Πως συντονίζει ο ένας, ο «γεννήτωρ και στρατηγός του έργου», την μοιριάδα των άλλων, μηχανικών και παρατρεχάμενων, προϋπολογισμών και των πάντων, και μάλιστα σε περιόδους δύσκολες οικονομικά...που το «ΥΨΗΛΟΝ» της ειρήνης μονο σε ουρανοξύστες και εταιρικούς γίγαντες φωτορεαλιστικουργιών απαντάται στην με ανθρώπινη ακόμη κλίμακα χώρα μας, και το ΑΓΧΟΣ του υψηλού του Δέους μετά τρόμου με το οποίο βομβαρδιζόμαστε καθημερινά, με τρομοκρατικά χτυπήματα και τα πυρηνικά μανιτάρια σε τηλεοράσεις και σε λάπτοπ, στην ΚΡΙΣΗ και στον Πόλεμο... παγκόσμια ταραχή κι’αναμπουμπούλα, μ’ένα σεισμό ή ένα παλαβό εδώ κι’εκεί να κοροϊδεύει το λαό και να πατά ένα κουμπί... Όλα αλληλοσυνδέονται με την σωστή και τόσο δύσκολη σημερινή εξάσκηση του επαγγέλματός μας και το καθημερινό κοντράρισμα με δεοντολογίες και αξίες πανανθρώπινες.Το «ΥΨΗΛΟΝ» λοιπόν μόνο με καφεδάκι αντιμετωπίζεται...

Νίκος:Όλα τελικά είναι θέμα ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ και να συμφωνήσω μαζύ σου...»
Ελεύθερος Τύπος Αθήνα 2017