Σταλάγματα από τα κεραμίδια

Όλα τα "άσχημα" γίνονται εύμορφα μέσα στην αγάπη. Γίνονται φωτεινά γιατί ο Θεός είναι φως και αγάπη. Αγάπη όχι χρηστική ή κατακτητική, αλλά κοινωνική και "αλτρουιστική". Αγάπη που λειτουργείται στο πρόσωπο του σαρκωμένου Λόγου σε ανθρώπινο επίπεδο, αλλά έξω από την "εγωπάθεια" του μεταπτωτικού ανθρώπου!...
********

Πρόκειται για μια συλλογή μικρών κεφαλαίων θεολογικού αναστοχασμού, επιγράμματα ή αποφθέγματα που έχουν τη δυναμική να αποτελέσουν καθημερινό σύντροφο ζωής για τον βεβαρημένο, πάσχοντα και εν πολλοίς αποθαρρυμένο αναγνώστη της εποχής μας: λαϊκό ή κληρικό, μικρόσχημο ή μεγαλόσχημο, άνδρα ή γυναίκα, νέο ή νέα.
Η Νατάσα Κεσμέτη-Παυλοπούλου, που φρόντισε φιλολογικά τα κείμενα του βιβλίου, αναφέρει χαρακτηριστικά στον πρόλογό της: «Στα ”Σταλάγματα” συνυφαίνονται εξαιρετικά πυκνά η δέηση και το δέος. Από την πλευρά του ο αναγνώστης καλείται να ανακαλύψει εκ νέου τη σημασία όσο και τη δύναμη του δέους. Όμως και σ’ αυτή την επανανακάλυψη του συμπαραστέκονται, τον βοηθούν και τον εξοικειώνουν τα ”Σταλάγματα”, επειδή δεν αποτελούν διανοητικές επινοήσεις. Τα διαποτίζει το θερμό αίμα και ένδακρυ ρίγος του βιώματος. Τα ”Σταλάγματα” κατά βάση απευθύνονται στον κάθε άνθρωπο, κι όχι μόνο στον κάτοικο της Ελλάδας. Έχω μάλιστα την ισχυρή εντύπωση πως όσο κι αν κεντρικό σημείο τους αποτελεί η χριστοείδεια, συμπεριλαμβάνουν στη στοργική, αλλά ταυτοχρόνως και αυστηρή έγνοια τους χριστιανούς και μη χριστιανούς!».
Ο ίδιος ο συγγραφέας στον επίλογο του πονήματός του αναφέρει:
«Τραγικά δυσάρεστες, θεολογικά απαράδεκτες και υπαρξιακά αιματηρές, κάποιες «εκκλησιαστικές εμπειρίες μου» υπήρξαν τα σύννεφα που έφεραν τη βροχή. Αυτή, με τη σειρά της, άφησε τις σταγόνες της να σταλάξουν πάνω στήν κεραμοσκεπή που προστάτευε τον χώρο της συναισθηματικής νοημοσύνης μου ή της διανοούμενης καρδιάς μου.
Φίλαυτα μα ευλαβικά, αποθησαύρισα, λεκτικά, τα «σταλάγματα» αυτά, σάν «προσωπικό θησαυρό» μου. Τον κρατούσα, μαζί με τα μυστικά, που θέλω να με συνοδεύσουν στο τελευταίο μου ταξίδι. Η ματαιοδοξία μου, καλυμμένη από την επιθυμία μου να ωφελήσω κάποιους, με ώθησε να κάνω γνωστά μερικά από αυτά, τα πιο εντυπωσιακά ή πιο ωφέλιμα. Από τότε, ”πήρε ο στραβός τόν κατήφορο”!
Με έπεισαν, ίσως φίλοι και εχθροί, να τα παραδώσω προς δημοσίευση. Τότε είναι που «αμάρτησα για τα παιδιά μου».
Ζητώ συγχώρηση καί παρακαλώ να εύχεστε, να μη βρεθώ στην κόλαση, αν και μόνο αυτή μου αξίζει!
Παρά ταύτα, παρακαλώ να δεχτούν τις ολόκαρδες ευχαριστίες μου, όλοι και όλες, που επινόησαν τρόπους για να συμβάλουν σε αυτή την έκδοση, και, κατά πρώτο λόγο, ευχαριστώ θερμά και αδελφικά, τους αγαπητούς εκδότες και τους άξιους συνεργάτες τους, στις εκδόσεις εν πλω, που αποφάσισαν να σηκώσουν αυτό το «ρίσκο»!
Χαρά μου ανείπωτη θα είναι να πληροφορηθώ ότι, έστω και ένας αναγνώστης, υποκινήθηκε να σοβαρευτεί, ειλικρινέστερα, στις σχέσεις του με τον Χριστό και την Εκκλησία Του».

Τα σχέδια του βιβλίου φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Αλέκος Κυραρίνης.

*********
Αν σού ΄λαχε να αφουγκράζεσαι τη σιωπή,
αν έμαθες να χαίρεσαι την αφρισμένη θάλασσα «γυαλί»,
τότε μπορείς να ζείς το πλούτος της απλότητας.

Αν κάποτε για σε τα σύννεφα
δεν κάνουνε τον ουρανό βαρύ,
αν τύρβη και φθορά,
μέσα σε πλήθουσα αγορά,
τα πρόσωπα δεν διώχνουνε από μπροστά σου,
τότε τα μάτια σου δουλεύουνε καλά
κι αγάπη θρέφει την καρδιά σου.

Αν ο καημός σου θέριεψε κρυφά,
για τ’ άλλου το ψεγάδι,
αν μαύρο δάκρυ έσταξες κρυμμένος,
άδολα και χαρωπά,
σε γυάλινο πιθάρι,
τότε μπορείς να χαίρεσαι,
σε χειμωνιάτικη νυχτιά
τον Ήλιο τον αστραφτερό
στο παγερό φεγγάρι.