Διάλογος με τον Κ.Π. Καβάφη

Ελάχιστοι νομίζω, ποιητές ή λογοτέχνες γενικότερα έβαλαν μέσα στο έργο τους τόσο μεγάλο μέρος από την ίδια τη ζωή τους όσο ο Καβάφης. Ο βίος του, στην εποχή του, δεν ήταν ανεκτός, ούτε και θεμιτός. Εικάζω, λοιπόν, ότι πολλές φορές ο νυκτοπλάνος ποιητής επέστρεφε στο σπίτι του έντρομος και περιδεής.. Τότε, νιώθοντας ασφαλής, έκλεινε πίσω του τον φόβο και τον έκνομο βίο του και απολάμβανε όπως αυτός επιθυμούσε, με τη μνήμη του, τα διαπραχθέντα έκνομα, εξιδανικευμένα.
Ήξερε ότι, μετά τον πρέποντα καιρό, οι μνήμες, καθαρές, αποσταγμένες, θα γίνονταν ποιήματα. Η ικανότητά του ή, αλλιώς, η δύναμή του στην τέχνη της ποιήσεως ήταν πως ήξερε να προσπαθεί, και τον κατάλληλο καιρό να περιμένει. Υπομονετικός, όπως της παλιάς κλεψύδρας οι σταγόνες του νερού ή όπως του ρολογιού ο λεπτοδείκτης, που περιμένει να περάσουν τα εξήντα δευτερόλεπτα για να γυρίσει η γραμμή.
Κι αν ήθελα να πω όλα τα παραπάνω με δυο λόγια, θα έλεγα ότι αυτή η κρυφή, η δεύτερη ζωή ήταν που έκανε τον ποιητή Καβάφη.
Οι μεταμέλειες του ποιητή για την κρυφή ζωή του κρατούσαν περισσότερο απ' όσο μας δίνει η γραφή του το δικαίωμα να υποθέσουμε. Ο λόγος είναι απλός και ειλικρινής. Ήταν μεταμέλειες για το ίδιο πάντα λάθος, που νόμιζε πως, όταν θα αυξάνονταν, θα του στερούσαν την απόλαυση της ηδονής του σώματος, που ήταν η ίδια η ζωή του. Και ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι οι μεταμέλειες δεν ήταν ρούχα βρεγμένα πού κόλλησαν στο σώμα του, ώστε να μπορεί να τα πετάξει από πάνω του, ακόμα κι αν αποσπούσε λίγο δέρμα από εκεί. Ήταν βαθιά κρυμμένες, στοιβαγμένες πλέον στο μυαλό του, ήταν τόσο πολλές. [...]