Απάντηση στην πυραμίδα 67 and η δίνη

Απάντηση στην "Πυραμίδα 67"
Αποσταγμένη απ' τα 498 σωζόμενα γράμματα της μάνας του Ρένου στο στρατιώτη γιο της (μαζί και με τις σημειώσεις του ίδιου του Ρένου ανάμεσα στις γραμμές τους) αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία πώς νοιώθαν οι άνθρωποι των μετόπισθεν, μα και μια δεύτερη ανάγνωση, στην ουσία, του σημαντικώτερου βιβλίου του Εμφυλίου απ' τον ίδιο το συγγραφέα του, με ταυτόχρονη επαναξιολόγηση πλείστων προσδιοριστικών γεγονότων, που απέκτησαν για κείνον όλως άλλη σημασία στα χρόνια που πέρασαν.
Φλογερή ποίηση καρδιάς, άμεσα εκφραζόμενη στην πιο κοντινή της καρδιά που κινδυνεύει θανάσιμα, στο παιδί της, μιλάει ολόισα στις καρδιές και των πιο απλών, και των αγραμμάτων.

**************
Η Δίνη
Μια αφήγηση δρόμου απ' τη Γερμανία ίσαμε την Ελλάδα μες στα χιονισμένα Βαλκάνια γίνεται αφορμή γι' αλλεπάλληλες χρονικές μετατοπίσεις μιας μονόλιθης συνείδησης απ' το χτες του Εμφυλίου στο σήμερα της "ειρήνης", που λειτουργεί αδιάσπαστη, πυρετικά, και τούτο, αντί νάναι φορτικό, ειν' αποφορτιστικό του δέκτη, σαν ξανάσασμα, πως: "Αχ, ναι! Πράγματι έτσι είναι! Πες τα καρδιά μου να ξεθυμάνης, χωρίς να νοιάζεσαι που δεν υπάρχει κανείς και τίποτε που τιμωρεί και νοιάζεται για μας από ψηλά, δεν υπάρχουμε παρά εμείς, ο καθένας, κ' η αλήθεια μας! Όποιοι είμαστε, όχι άλλοι! Αυθεντικοί!"