Ο χρυσός γάιδαρος ή οι μεταμορφώσεις

[...] Για πρώτη φορά ένας άνθρωπος αναθρεμμένος με την κλασική παιδεία αφηγείται τις ιστορίες του περιγράφοντας τόσο σκληρά και κυνικά την πραγματικότητα, κι αδιαφορώντας για τους κανόνες της ποιητικής. Η πραγματικότητα προβάλλει μπροστά του στυγνή κι αμείλικτη και δίχως έλεος, δίχως αξίες και ηθικά στηρίγματα, παράλογη, εφιαλτική: εδώ πια δε χωράει μήτε η τραγωδία, μήτε η κωμωδία. Ένας καινούργιος δρόμος ανοίγεται: η περιγραφή η πιο πιστή, η πιο κυνική, η πιο φυσική, ο ρεαλισμός. «Άφησε, σε παρακαλώ, αυτόν τον τραγικό τόνο, μην αστειεύεσαι και μίλα με φυσικότητα» συνιστά ο ίδιος ο Απουλήιος. Να 'ξερε τάχα πως σ' αυτή τη φράση του, και σ' αυτό το βιλίο όπου, με τη μεγαλύτερη φυσικότητα, περιγραφεται ένας κόσμος κατοικημένος από φαντάσματα, ένας κόσμος όπου βασιλεύουν η τρέλα και ο παραλογισμός, διαγράφονται για πρώτη φορά οι ορίζοντες της σύγχρονης δυτικής πεζογραφίας μας, της πεζογραφίας του παραλόγου.
Τον Απουλήιο, στον καιρό του, τον κατηγόρησαν για μάγο· εμείς σήμερα σαν μάγο τον τιμούμε: ένα μάγο της γραφίδας.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου