Η μικρομέγαλη πόλη

Εξωτερικά, η πόλη μου ήταν μια πόλη σαν όλες τις άλλες, οι άνθρωποι γεννιόντουσαν, σπούδαζαν, ερωτεύονταν, παντρεύονταν, έπιαναν δουλειά. Γίνονταν έμποροι, υπάλληλοι, αστυνομικοί, έντιμοι άνθρωποι ή κλέφτες και λωποδύτες. Έκαναν παιδιά, αγόραζαν σπίτια, πλούτιζαν ή έχαναν τις περιουσίες τους, μεγάλωναν, πέθαιναν. Πίσω από την επιφάνεια, όμως, είχαν ένα ιδιαίτερο σαδιστικό τρόπο, μια συμπεριφορά που μοναδικό σκοπό είχε να καταπιέζει ο ένας τον άλλο, να στερεί ο ένας τη χαρά από τον άλλο. Ας πούμε ότι μια γυναίκα έβγαζε το τραπεζομάντηλο από ένα τραπέζι στο σαλόνι για να το πλύνει. Ο άνδρας της, μόλις την έβλεπε να το αποσύρει, της ομολογούσε ότι απεχθανόταν αυτό το τραπεζομάντηλο, το θεωρούσε ιδιαίτερα κακόγουστο και ζητούσε να μην το ξαναβάλει πίσω στη θέση του. Ας το πετάξει ή ας το δωρίσει σε κάποια φίλη της. Μόλις το τραπεζομάντηλο πλενόταν και στέγνωνε, η γυναίκα το σιδέρωνε και το έστρωνε πάνω στο τραπέζι, κοιτάζοντας τον άνδρα της, ίσια στα μάτια, με κοροϊδευτικό και θριαμβευτικό ύφος, σαν να του έλεγε: φάε τώρα κακογουστιά, φάε απέχθεια.