Ιστορίες που άρεσαν σε μερικούς ανθρώπους που ξέρω

Το βιβλίο αυτό είναι μια μικρή ιστορία της λογοτεχνίας με παραδείγματα. Το να πούμε όμως ότι απαρτίζεται, απλώς, από παρωδίες, παραφράσεις, μιμήσεις και αντίλαλους, είναι μια υπερβολικά αυστηρή κρίση, πιστεύω, διότι, στο κλαβιέ όλων αυτών των διαφορετικών τόνων, στο ρεπερτόριο των διαβαθμίσεων του ύφους, έχω επενδύσει την αγάπη μου για τα μεγάλα "συγκινησιακά" και "φιλοσοφικά" θέματα που (θα έπρεπε να) απασχολούν τη λογοτεχνία, έτσι όπως εγώ τη βλέπω σήμερα: ο Παπαδιαμάντης δεν είναι άραγε η "μορφή" που αρμόζει στο πένθος της άνοιξης, στο στεναγμό του αποχωρισμού απ' την παιδικότητα; Απαντάω στην κάπως ασεβή αυτή υπόθεση καταφατικά, με το αφήγημα ΘΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ. Ο Κάφκα δεν είναι μήπως ο άβατος τόπος μιας απειλής που αγγίζει, ωστόσο, τη μαύρη κωμωδία; Θα απαντήσω, εδώ, γράφοντας το αφήγημα Βήματα, το οποίο κατέληξε ταινία με πρωταγωνστιή τον Θανάση Βέγγο: ηθοποιό ιδιοφυή, αξιαγάπητο, απερίγραπτα ειλικρινή και προορισμένο από γεννησιμιού, να αλωνίζει στο βασίλειο της τρέλας ρωτώντας που ζει ο θάνατος. Έτσι κι εγώ. Είμαστε διχασμένοι! Το βιβλίο αυτό (ή μήπως θα 'πρεπε να πω το έργο; ή μήπως το κείμενο;) μιλάει για το σύγχρονο χάσμα ανάμεσα στις μορφές και στο νόημα, υποκρινόμενο, με τις ακροβασίες του, πως το γεφυρώνει. Αλλά τις νύχτες γίνεται ειλικρινές και φέγγει στο ράφι.