Και στη μέση η θάλασσα

Γνωρίστηκαν σε κάποιο φράγκικο πανεπιστήμιο. Τους είχαν πει πως είναι εχθροί. Έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Ένα βράδυ, με αφορμή τα μαύρα μάτια της Σεχράτ, η μοίρα θέλησε να τους κάνει αδέρφια. Μα ένα καράβι με σπασμένα άρμπουρα τα έφερε αλλιώς...

Μια ιστορία για καιρούς αλλοτινούς, για δυο χώρες μακρινές, μπορεί και κοντινές, τους ανθρώπους τους και τη θάλασσα που τους χωρίζει.

Ένα αλληγορικό παραμύθι για τη φιλία, την τιμή, το χρέος και τον έρωτα.

Δυο ζευγάρια μάτια, ίδια, του γιου και της μάνας, κοιτάχτηκαν επίμονα, μίλησαν. Της μάνας είπαν πως δεν μπορεί ν' αποχωριστεί το σπλάχνο της, του γιου σώπασαν. Ούτε κι αυτός μπορεί ν' αποχωριστεί τη μάνα του, μα δεν το είπε. Και που την ξέρεις εσύ τη θάλασσα και την αγάπησες, ρώτησαν τα μάτια της μάνας. Τα μάτια του γιου σώπασαν πάλι, σώπασαν από λόγια κι άφησαν τη θάλασσα να μιλήσει, τη θάλασσα που του έμαθε ο Αβέρκιος. Είδαν φουρτούνα τα μάτια της μάνας κι αγριεύτηκαν. Τι ξέρεις εσύ από θάλασσα, τον ξαναρώτησε, θα σε πνίξει. Τα μάτια τού γιου απάντησαν κι έγινε η θάλασσα μπουνάτσα. Κατάλαβε η γρια, ήτανε γραφτό τού γιου της να γίνει ναυτικός.