Αρετσού Νέα Κρήνη

φωτογράφιση: Γιώργος Μπούτικος, Σίμος Σαλτιέλ, Ιωάννα Φωτιάδου

Η Αρετσού και η Νέα Κρήνη έχουν ειδική θέση στην πρόσφατη ιστορία και τη γεωγραφία της Θεσσαλονίκης. Από βαλτώδης περιαστική περιοχή όπου στον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο αναπτύχθηκαν υποδομές του συμμαχικού στρατού, έγινε το 1922 εστία απολύμανσης και πρώτης εγκατάστασης εξουθενωμένων προσφύγων. Στα μικρολίμανά της αναδύθηκαν κοσμικά κέντρα που άφησαν ιστορία και πολυτελείς βίλες που επαναπροσδιόρισαν κάπως το κοινωνικό της πρόσημο. Αργότερα, όταν φούντωσε κι εκεί το πυκνό δάσος της αντιπαροχής, η περιοχή αρματώθηκε με πολυκατοικίες, οδηγώντας σε σταδιακό αφανισμό τα ταπεινά προσφυγικά με τους μπαξέδες. Τη θέση της γειτονιάς πήρε πλέον ένα περιφερειακό αστικό κέντρο, ενώ η παραλιακή λεωφόρος μεταμορφώθηκε σε πολύβουη ζώνη ψυχαγωγίας. Η τεθλασμένη αυτή διαδρομή, από τον όλεθρο στην ανοικοδόμηση και την άνιση ευημερία, φόρτισε άμεσα ή έμμεσα το βλέμμα των τριών δημιουργών που περιηγήθηκαν φωτογραφικά τον παράκτιο συνοικισμό. [...]
Οι φωτογράφοι του φετινού περίπατου μοιράστηκαν απροσχεδίαστα ορισμένα κοινά στοιχεία: εντρύφησαν στη γλώσσα του χρώματος χωρίς να αφήνονται στην ευκολία της εξιδανίκευσης· υιοθέτησαν την 'καθαρή' φωτογραφία, στην κόψη συχνά μεταξύ ντοκουμέντου και προσωπικής έκφρασης· απέφυγαν τη λαμπερή, λαβωμένη από την κρίση, βιτρίνα της παραλιακής λεωφόρου που έντυσε σε υψηλές εμπορικές αξίες τη φυγή του βλέμματος προς τον ορίζοντα, από τον οποίο κάποτε σημειώνονταν μαρτυρικές αφίξεις· εντόπισαν την ιδιαίτερη συνθήκη κατοικημένου και συγχρόνως παρατημένου ελληνικού δημόσιου χώρου· μοιράστηκαν, επίσης, στις φωτογραφίες τους μια μελαγχολική μοναχικότητα. Είναι τελικά η ευρύτερη περιοχή, πλην του μετώπου της ψυχαγωγίας, τόπος τον οποίο οι άνθρωποι κατοικούν ή απλά διαμένουν σ' αυτόν; Ή μήπως η φωτογραφία ανθρώπων στο δημόσιο χώρο γίνεται σήμερα μια όλο και πιο περίπλοκη υπόθεση;