Ελληνικοί λαϊκοί χοροί

Ο κάθε λαός διαγράφει τη δική του ιστορική πορεία μέσα στο χρόνο, και ανάλογα πάντοτε με την οικονομική και κοινωνική του οργάνωση, τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα, την ιστορία του, αλλά και το φυσικό του περιβάλλον δημιουργεί το δικό του ιδιότυπο πολιτισμό. Ως πολιτισμός νοείται η κοινωνική κληρονομιά του ανθρώπου, το καθετί δηλαδή που μεταβιβάζεται από τη μια γενιά στην άλλη με διαδικασίες κοινωνικές (Τσαούσης, 1987).
Ο παραδοσιακός χορός είναι ένα από τα πιο ενδεικτικά χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας, της ιστορίας και της πολιτιστικής ταυτότητας ενός λαού, και αυτό γιατί συνδέεται με την ίδια την αυθόρμητη-ενστικτώδη έκφραση της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου σώματος. Ο χορός, η μουσική και το τραγούδι δεν αποτελούν απλώς εκφράσεις και απεικονίσεις της κοινωνικής ζωής, αλλά και οργανικά και αναπόσπαστα στοιχεία του «κοινωνικού γίγνεσθαι» (Φίλιας, 1999).
Ο χορός είναι ο παλαιότερος τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων του ανθρώπου, και θεωρείται ότι είναι η πρώτη μορφή τέχνης που εμφανίστηκε πάνω στον πλανήτη μας. Ο χορός πρωτοπαρουσιάστηκε όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος εκδηλώθηκε συναισθηματικά, και τελειοποιήθηκε στο πέρασμα του χρόνου (Γιαννάκης, 1977). Υπήρξε μια από τις κύριες μορφές κοινωνικής έκφρασης και θρησκευτικής λατρείας, και ήταν τόσο σημαντική στη ζωή του ανθρώπου, ώστε κατέληξε να είναι το πρωταρχικό μέσο κοινωνικής ταυτότητας. Ο Μ. Μπεζάρ (1980) λέει ότι ο χορός είναι μια από τις σπάνιες ανθρώπινες δραστηριότητες που ο άνθρωπος δίνεται ολόκληρος, σώμα, καρδιά και πνεύμα. Είναι ένα πλήρες σπορ. Ο χορός είναι ακόμη και στοχασμός. Είναι ένα μέσο ενδοσκοπικής και εξωσκοπικής γνώσης ταυτόχρονα (Γκαρωντύ, 1973). Ο χορός αντιμετωπίζεται ως «μια μορφή συμπεριφοράς ανάμεσα σε τόσες άλλες», ή ως «ένα μέρος του πολιτισμού», εννοιολογήσεις που συνηθίζονται από τους ανθρωπολόγους για τον προσδιορισμό της έννοιας του χορού και της σημασίας του για τον ανθρώπινο πολιτισμό (Ζωγράφου, 1999).
Ο χορός είναι ένα κοινωνικό γεγονός, αλλά και ένας τρόπος έκφρασης, που απορρέει από εξειδικευμένες σωματικές δραστηριότητες. Είναι ένα δυναμικό φαινόμενο της κοινωνικής ζωής και ένας τρόπος «καλλιτεχνικού πειραματισμού», και όχι απλώς το αποτέλεσμα των ανθρώπινων προθέσεων σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.