Το τραγούδι του Ντάνιελ

"... Θυμηθείτε την εξέλιξη των νέων ανθρώπων. Θυμηθείτε την! Θα 'ρθει μια εποχή που θα ζουν μόνο για να δουλεύουν. Για να χαζολογούν σε οθόνες και να πληκτρολογούν ασταμάτητα. Για να πληκτρολογούν και να αρρωσταίνουν ταυτόχρονα. Κι αν αρρωστήσουν σαν και δαύτον, τουλάχιστον εγκαταλείπουν τους φρικτούς ρυθμούς. Δείχνοντας όμως υγιείς, θα συνεχίσουν να δουλεύουν. Μα στην ουσία άρρωστοι θα 'ναι. Βαρύτατα άρρωστοι. Μόνο που δεν θα το χουν καταλάβει. Και μη νομίσετε πως είμαι κατά της δουλειάς. Δούλεψα κι εγώ, δούλεψα μια ζωή, σαν το σκυλί για να τα φέρω βόλτα. Μα ένιωθα πιο ελεύθερος από όλους σας. Από όλους εσάς του δήθεν νέους. Και θα σας πω το πιο απλό. Κάποτε που έχασα τη δουλειά μου, πήγα αμέσως σε δύο φίλους, δύο δίδυμα αδέλφια και ζήτησα να με κάνουν συνεταίρο στην επιχείρησή τους, μια απλή βιοτεχνία. Κι όχι μόνο δέχτηκαν, μα μου 'δωσαν και καθαρό ρούχο να βάλω, τόσο άσχημα ήταν τα οικονομικά μου τότε. Βάλτε έναν νέο σήμερα να βρει δυο φίλους να τον στηρίξουν. Πρώτα θα δουν πως ξεζουμίζεται κι έπειτα θα απλώσουν χείρα βοηθείας. Σκεφτείτε όμως πως είναι αδύνατο να δείχνεις πάντα δυνατός. Κι εσείς οι νέοι αυτό παθαίνετε. Παλεύετε πάντα μη σας ξεγράψουν. Καθένας μόνος του για μια γελοία ψευδαίσθηση!"