Ενίσταμαι

Το μεγάλο ελληνικό παραμύθι συνεχίζεται.

20.7.1974: Ξυπνήσαμε με τις σειρήνες και την επιστράτευση... Την πίκρα της συμφοράς διαδέχθηκε η ανάταση, η Ανάσταση της Μεταπολίτευσης.

Μια καινούργια ελπίδα, μια σπίθα γεννήθηκε, ένα καινούργιο Σύνταγμα και η προσμονή για κάτι το καλύτερο, για μια ευρωπαϊκή πορεία και ολοκλήρωση των πόθων μας μέσα σε δημοκρατική ομαλότητα. Δεν υπάρχει ψυχή Ελληνική, δεν υπάρχει σκέψη Ελληνική που να μην βλέπει αυτό τον σταθμό του έθνους σαν κάτι το πολύ σημαντικό και απίστευτο. Στη διαδρομή λοξοδρομήσαμε, χάσαμε μερικά τον στόχο και νέα δεινά συσσωρεύτηκαν και τελικά: "δυστυχώς επτωχεύσαμεν".

Νέα αιματηρή προσπάθεια άρχισε για την επιβίωση, χάθηκαν πολλά και οι κοινωνικές κατακτήσεις, "το χρέος θηλιά στο λαιμό μας". Και τώρα τι προσδοκούμε; Θέλουμε μια νέα Μεταπολίτευση, μια νέα ελεύθερη προκομμένη δημοκρατική Πατρίδα, θέλουμε μια Ελλάδα που δεν θα περιφρονεί και δεν θα αγνοεί τους διανοούμενους, τους ποιητές και τους δασκάλους της.

"Ζητείται ελπίς" ...Ένας νέος κύκλος αρχίζει.

Αποστολή της Ελλάδας πλέον είναι η επιβίωσή της μέσα στους αφιλόξενους δαιδάλους του κόσμου. Στόχος του βιβλίου είναι μια άλλη ανάγνωση της σημερινής πραγματικότητας και μια ταπεινή πρόταση για μια νέα Μεταπολίτευση, από έναν απλό πολίτη και όχι πολιτικό. "Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες, ό,τι είστε, μην ξεχνάτε, δεν είστε από τα χέρια σας μονάχα, όχι. Χρωστάτε και σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα 'ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές, θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί." (1925, Κωστής Παλαμάς)