Ηθικά μεγάλα

Παρ' όλο που η γλώσσα, το ύφος και η μη αυστηρή σειρά εξέτασης των διαφόρων θεμάτων προκαλούν ορισμένες απορίες σχετικά με τη γνησιότητα του έργου, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το περιεχόμενο, η ωριμότητα και το βάθος της ανάλυσης των προβλημάτων είναι γνήσια αριστοτελικά. [...]




Στα Ηθικά Μεγάλα έχουμε μια πανοραματική θεώρηση των πιο ουσιαστικών προβλημάτων της αριστοτελικής πρακτικής φιλοσοφίας. Εχουμε ρήξη με τον Πλάτωνα και χωρισμό από τη μεταφυσική: πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική και φυσιολογική θεμελίωση της ηθικότητας, μακριά από θεικές, θρησκευτικές ή τυχαίες εξαρτήσεις. Οι αρετές παράγονται από τις φυσικές ορμές, ορθολογικά οδηγημένες. Εδώ ο ίδιος ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος όχι μόνο να βρει το σκοπό της ζωής του, αλλά και τα μέσα που θα το οδηγήσουν στην υλοποίησή του. Ο σκοπός δε αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από την ατομική-προσωπική αλλά και την κοινωνική ευδαιμονία.