Ο Φεβρουάριος και οι έντεκα μήνες

Στο συγκεκριμένο υπάρχουν όλα τα γνωστά κλισέ προς τον μικρότερο. Το χιούμορ όπως περήφανα διαφημίζει και το δείγμα είναι το κακοκομμένο χιούμορ του παππού μας που γελούσε όταν έλεγαν το Ρίζο δείγμα ανδρος. Το 80% το έχετε ξανακούσει από άλλους, και σαν κατάσταση και σαν παρουσίαση.

Από πλευράς σχεδίου ακόμα χειρότερα. Μαζική παραγωγή. Ένα τσουβάλι χαρακτήρες ολόιδιοι. Και στο παρελθόν θα μπορούσαν τα σχέδιά του να αντικατασταθούν με αυτόματα σύνθεση από υπολογιστή με πατήματα ελάχιστων κουμπιών στην οθόνη, πχ το χέρι πάνω, βλέμμα απορίας, κίονας ντεκόρ κλπ.

Το είδος δεν έχει πολλές δυνατότητες βέβαια, πάντα ήταν ο πάτος του βαρελιού, βλέπε τεμπελιά γκάρφιλτ με λαζάνια.

Ο αρκάς όμως είχε δείξει ότι έχει δυνατότητες. Ο Ισοβίτης και ο Κόκκορας είχαν ουσία. Στα τελευταία του λείπει τόσο η ουσία που είναι εμφανής η μέθοδος γραφής, το πρόχειρο brainstorming, η επιφανεική αντιμετώπιση, η δουλειά σαν αγγαρεία για να βγει το επόμενο. Και πάμε στο επόμενο.

2 άστρα για τη συμπάθεια. Αν ήταν πρώτη προσπάθεια κάποιου θα έβαζα τρία.