Η αφηρημένη τέχνη του Έψιλον

Στα όνειρα ποτέ δεν είναι αρκετό το φως

ή

Μετά ο κόσμος σου ζωγράφιζε μόνο με λάδι που αλείβουν τους νεκρούς

[ ] Κι έτσι οι λέξεις σου εγκιβωτίζονται τώρα σε Δούρειο Ίππο, που λαχταρά να καταλύσει τη σφαγή του χρόνου. Δέκα χρόνια χωρίς την ωραία Ελένη, είναι πολλά. Κι ας μην σε λέγανε επίσημα Μενέλαο.

ΕΙΡΚΤΗ

Μια φωτιά έντονα σβηστή. Αυτή υπήρξε όλη η κινητήριος δύναμη. Η έγνοια του ξεσπάσματος και όχι της συντήρησης.

ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ

[ ] Έχεις τόσο πολύ καθιερωθεί στην τραγωδία, που όλοι στο πρόσωπό σου βλέπουν μονίμως έναν προδομένο Αγαμέμνονα, ανυποψίαστο να κινάει για τον θάνατό του. Τόσες γυναίκες, πια, πρόθυμες να σκοτώσουν μια απιστία που δεν έζησαν, αν είναι αυτός ο μόνος τρόπος να στολιστούν με επιβεβαίωση.

Πρέπει να κινηθείς με τους σωστούς βηματισμούς. Τα λόγια μόνο δεν αρκούν. Δεν φτάνει πια ένα βουβό σώμα. Χρειάζεται υπότιτλους το πάθος που δεν βρίσκει τις λέξεις του.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Η αφηρημένη τέχνη του Έψιλον είναι η ενδέκατη ποιητική συλλογή της Eλένης Aρτεμίου-Φωτιάδου με 81 λέξεις του Έψιλον να περνούν αλληλοδιαδόχως από την ποίησή της. Ωραία ως ιδέα πρωτότυπη ως εφαρμογή τα Έψιλον διαθλώνται στα χρώματα της ύπαρξής της, αντανακλώντας μια βαθιά σκέψη-Εξομολόγηση, συνέπεια μιας απώλειας ή μιας πληγής. Λες και η ποιήτρια αποφάσισε να σηκώσει στις πλάτες της ποίησής της το βάρος των δεινών του κόσμου όλου. Βαρύ το φορτίο κι έκδηλη η επιβάρυνση: Πίσω απ’ το κόκκινο των χειλιών ξεγλιστρά πάντα ένα σκούρο σκηνικό από λέξεις ημιθανείς, λυγμούς επάνω από σώματα ημερών σε αποσύνθεση («Εγχρωμάτωση», σ.σ. ωραίος νεολογισμός ενδεχομένως με αφετηρία σκέψης την εκχωμάτωση, ενώ στη συλλογή υπάρχει η «Επιχωμάτωση»). Και αλλού: Αν ακούς κάποτε γρατσούνισμα στην εξώθυρα, είναι εκείνο το στερνό νύχι της ανάγκης. («Ευκαιρία», σ.σ. έως κι ο ήχος ακούγεται σ’ αυτόν τον στίχο).