Από το χάος στο φως

Πώς τα καταφέραμε εμείς οι Έλληνες να ναυαγήσουμε μέσα στο λιμάνι;
Είναι απορίας άξιο. Πρέπει να θέλεις πολύ να πνιγείς, για να το καταφέρεις στα αβαθή νερά.
Κληρονομήσαμε το αθάνατο ελληνικό πνεύμα, της λεβεντιάς, του φιλότιμου και της φιλοξενίας. Διαθέτουμε το τέλειο ορθόδοξο πνεύμα, που μας δίδαξε να φωτίζουμε το σκοτάδι αγαπώντας τους εχθρούς μας. Έχουμε ένα μαγευτικό φυσικό περιβάλλον, που μας μαθαίνει να μην εγκλωβίζουμε την ενέργειά μας στο χώρο μας, αλλά να την απλώνουμε σε όλη την κτήση, όπως κάνει ο ήλιος, ο αέρας και τα σύννεφα. Παρόλ'αυτά, τίποτα δεν μας ξυπνά από το λίθαργο του βολέματος της αρπαχτής, της πρωτοκαθεδρίας, των αντιζηλειών και των καπετανάτων. Εγκλωβίζει ο καθένας την ενέργειά του στους λίγους δικούς του και ύστερα απορεί που έχει εκρήξεις. Μα όπου συσσωρεύεται ενέργεια και δεν διοχετεύεται προς τα έξω, η έκρηξη είναι αναπόφευκτη. Αυτό μας διδάσκει όχι μόνο η θεολογία, αλλά και οι νόμοι της φυσικής. Όλοι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε.
Έχουμε μεγάλο δάσκαλο μέσα μας. Η καρδιά μας. Ένα μικρό όργανο που όμως δεν ησυχάζει, δεν αναπαύεται, δεν κοιμάται για να απλώνει το αίμα της σε όλα τα μέλη του σώματος. Αλήθεια, πόσο δίκαια το προσφέρει στον οργανισμό; Αν λειτουργούσε με το συναίσθημα και έδινε το αίμα της σε όσα όργανα ήθελε ή μόνο σε αυτά που είχε συμπάθεια, θα σάπιζε ο υπόλοιπος άνθρωπος. Μια τέλεια, ανύστακτη και ακούραστη αντλία. Εμείς, ενώ έχουμε αντλίες με άφθονο νερό, ποτίζουμε μονάχα, το δεντράκι που φυτέψαμε στο τεράστιο δάσος της γης.

********
Απόσπασμα από το βιβλίο

Κούραση & Αγάπη

Μια ανήσυχη και με πνευματικές ανησυχίες νεαρή κοπέλα ήρθε να μιλήσουμε : «Πάτερ, νιώθω πως δεν αγαπώ κανέναν. Ακόμα και με τον άνδρα μου, ώρες ώρες τον σιχαίνομαι, ενώ το παιδί μου με πνίγει. Στενοχωριέμαι με τα χάλια μου και την πορεία μου. Τι να κάνω για να ζήσω την αγάπη;»

«Παιδί μου, μόνη σου έδωσες τη λύση» της είπα. «Ζήσε την αγάπη, που δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό. Όσο πλησιάζεις τον Χριστό, που είναι η πηγή της αγάπης, θα σου δώσει τη Χάρη Του και τότε θα μπορείς να αγαπάς και Αυτόν, αλλά και όλο τον κόσμο. Σε αυτήν όμως τη φάση πρέπει να κάνεις κάτι για να τραβήξεις την προσοχή του Χριστού. Και αυτό που περνάει τώρα από το χέρι σου είναι να κουράζεσαι για τους ανθρώπους. Η αγάπη είναι το επιστέγασμα, η σκεπή, το τέλος. Εσύ όμως οφείλεις να ξεκινήσεις από τα θεμέλια και μετά να φτάσεις στη σκεπή. Και θεμέλια είναι ο κόπος. Δεν μπορείς να αγαπήσεις τους ανθρώπους; Κουράσου για τους ανθρώπους. Έτσι συγκινείς τον Θεό και θα στείλει την αγάπη Του για να νιώσεις το άνοιγμα της ψυχής σου προς όλους».

Πάντως είναι μαρτύριο να σε αγαπάει κάποιος πάρα πολύ και να μην μπορείς να ανταποκριθείς στην αγάπη του, να είσαι κλειδωμένος και μπλοκαρισμένος μέσα στο εγώ σου. Κάπως έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους και τον Θεό. Αυτό το νιώθουν και οι άγιοί μας. Πονούν γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν όσο θέλουν στην αγάπη του Θεού. Βλέπουν πώς λειτουργεί ο Δημιουργός τους και συγκινούνται. Όσο ο άνθρωπος γυρνάει την πλάτη του σε Εκείνον, τόσο αυξάνει ο πόνος και η αγωνία του Θεού για το πλάσμα Του. Καμία σχέση δηλαδή με τις συνήθεις ανθρώπινες συμπεριφορές, που όταν αγαπάς κάποιον και αυτός σε περιφρονεί, τότε αγριεύεις, ζηλεύεις, θυμώνεις, τα σπας όλα, μελαγχολείς. Ο Θεός δίνεται ακόμη περισσότερο, όσο εσύ Τον διώχνεις από τη ζωή σου. Μας αγαπά μανιακώς!