Ο λύκος και ο νόμος

Η απόδοση σε έναν άνθρωπο του χαρακτηρισμού «είσαι λύκος» και ο στιγματισμός του ως θηρίου αποτελεί στις αρχαϊκές αφηγήσεις το αποτέλεσμα μίας κυρωτικής δράσης για μία πράξη που συνιστά malum in se, είναι με άλλα λόγια καθεαυτή, εγγενώς κακή (Λυκάων-ανθρωποφαγία).

Στο έργο αυτό προσεγγίζονται ερμηνευτικά διάφορες αφηγήσεις με αφετηρία τη συμβολική και πραγματική δράση του στιγματισμού κάποιου ανθρώπου ως λύκου είτε αυτός προκύπτει στο πλαίσιο των μεσαιωνικών κυρωτικών δράσεων που συνεπάγονται αποπροσωποποίηση του δράστη και εξορία είτε συνιστά προσδιορισμό που συνδέεται με την εξαιρετική προ-νεωτερική αγωνιστική ικανότητα των βόρειων πολεμιστών. Ενίοτε η εκούσια επιλογή του υβριδισμού (λύκος-άνθρωπος) συνιστά αναζήτηση της ταυτότητας, άλλοτε είναι το αποτέλεσμα ακούσιας εσωτερικής δράσης [κυριαρχία ενός πάθους, μίας τερατώδους επιθυμίας]. Σε κάθε περίσταση το στίγμα εγγράφεται σε ανθρώπους που ανευρίσκονται σε μεταιχμιακές καταστάσεις, σε συνθήκες πρωτογενούς, αμετροεπούς βίας, ανεξέλεγκτης ροής των συναισθημάτων. Ο άνθρωπος που μεταμορφώνεται σε λύκο, ενεργεί ως λύκος αλλά σκέφτεται ως άνθρωπος. Είναι ο Warg των μεσαιωνικών δασών, ο προ-νεωτερικός βόρειος πολεμιστής που αναβιώνει διαρκώς τη furor της άγριας μάχης, ο ασθενής που παλεύει με τον λύκο της περίσσειας ενέργειας εντός του. Ο λυκάνθρωπος μέσα από διάφορους πολιτισμικούς μετασχηματισμούς συμβολίζει την αχαλίνωτη αγριότητα, τη θηριώδη μανία και την ακόρεστη πείνα με τρόπους που ούτε ο άνθρωπος ως τέτοιος αλλά ούτε και ο λύκος θα μπορούσε να αναπαριστά. Οι μύθοι που οικειοποιούνται το μοτίβο του λύκου για να δηλώσουν τον άνθρωπο υπαινίσσονται κυρίως την ύβρη (υποτιθέμενη ή πραγματική) μίας περίσσειας της επιθυμίας, η οποία ενίοτε εξαργυρώνεται σε βίαιη δράση.