Η μνήμη και η πόλις

Οι 40+1 ιστορίες του βιβλίου είναι όπως ο υπότιτλος τις ορίζει: δημόσιες. Όχι μόνο διότι θέλουν να είναι εύληπτες και ελκυστικές, έτσι που να απευθύνονται σε ένα ευρύ κοινό, μα επίσης διότι αναμετριούνται με τις συλλογικές μας μνήμες όπως αυτές διαχέονται στη δημόσια σφαίρα: Ποια από τα ίχνη του παρελθόντος αναδείχθηκαν σε σύμβολα,
ποια ανασύρουμε από τη σκόνη του χρόνου (και ποιοι τα ανασύρουμε), ποια αφέθηκαν οριστικά στη λήθη και γιατί; Τι γίνεται με τις δύσκολες, τις επώδυνες, τις διαιρεμένες και διαιρετικές μνήμες; Πως εξηγείται η αντοχή τους και πως επηρεάζουν τις αντοχές και τους προσανατολισμούς μας. Οι δημόσιες ιστορίες θέλουν να φωτίσουν την ηχώ των περασμένων μα όχι αποστασιοποιημένα, με τον τρόπο του ιατροδικαστή, όχι σίγουρα ψυχρά, αλλά ασφαλώς ψύχραιμα και κάπως ίσως θερμά, με τον τρόπο του πολίτη. Προπαντός με συνείδηση των διακυβεύσεων του παρόντος- οι ιστορίες είναι δημόσιες διότι αναλύουν τις μνημονικές συγκρούσεις μετέχοντας ταυτόχρονα σε αυτές.