Το ευαγές

Γερμανική κατοχή…
Ο λαός συσπειρώνεται, ξεσηκώνεται και αντιστέκεται όσο και όπως μπορεί. Οι επονείδιστοι, την ώρα που ο κοσμάκης λιμοκτονεί, γίνονται μαυραγορίτες, για να πλουτίσουν.

Εμφύλιος…
Η Ελλάδα «μικραίνει», δεν τα χωράει τα παιδιά της… Κι εκείνα, αντί να βαπτίσουν στην κολυμβήθρα της αγάπης τις ψυχές τους, κανιβαλίζουν… τρώνε τις σάρκες τους… σκορπούν την καταστροφή.
Ο Θανάσης Γεωργακάκης, άνθρωπος γεννημένος μέσα στον τυφώνα του αλληλοσπαραγμού, μαζί με μια πλειάδα φίλων και «ομοϊδεατών» του, βάλθηκε να οικοδομήσει έναν κόσμο αλλιώτικο, σύγχρονο, ειλικρινή, έντιμο και ανθρώπινο. Όμως, σε κάθε βήμα του συντύχαινε κι ένα εμπόδιο, συναντούσε κι ένα συμφέρον, του αντιστέκονταν και ένα «εγώ». Όταν ανέλαβε τη Διοίκηση του «Ευαγούς», βρήκε να τον περιμένουν δεκάδες «Εσταυρωμένοι». Βρήκε να τον περιμένουν άνθρωποι αναμάρτητοι, αλλά κολασμένοι. Συνάντησε ανθρώπους αθώους, αλλά καταδικασμένους. Ο καθένας τους ήταν μια ιστορία και όλοι τους μαζί απάρτιζαν τη δυστυχία. Ως Διοικητής του «Ευαγούς» χρειάστηκε να συνυπάρξει με μια μικροκοινωνία γεμάτη ανυπόθετη αγάπη, δόλιες κακοτοπιές, εγωκεντρισμό, ιδιοτέλεια, κοντόφθαλμη ματιά και μίσος… μίσος άφατο. Άραγε, κατάφερε να περάσει αλώβητος μέσα από τις συμπληγάδες του σαθρού κατεστημένου και της καθεστηκυίας τάξης ή μήπως τον συνέθλιψαν οι πολεμικές ιαχές, οι διθύραμβοι αποκαρδίωσης, οι απειλές, οι ανερυθρίαστες εναντιώσεις και οι τριτοκοσμικές νοοτροπίες;

Μη ζητάς ζεστασιά από τζάκι σβηστό…
Μην προσμένεις βοήθεια από χέρι κλειστό…
Μην καρτεράς αγάπη από μαρμαρένια καρδιά…
Μην προσδοκάς ανθρωπιά από κουφάρι αδειανό…
Πάτα στη γη σταθερά, σήκωσε τα μάτια ψηλά και
προχώρα… προχώρα μπροστά.
Γ. Στ. Α.