Η Υπέρμαχος Στρατηγός

Η Πίστη μας δεν είναι στοχασμός, δεν είναι ιδεολογία. Είναι εμπειρία και βίωμα.

Γι’ αυτό και η ιστορία είναι γεμάτη από τους αγώνες και τις θυσίες των ηρώων, το χώμα μας είναι ποτισμένο από το αίμα των μαρτύρων για να κρατήσουν την πίστη μας ανόθευτη και ζωντανή και ο τόπος μας είναι γεμάτος από τα μέρη εκείνα όπου έζησαν Όσιοι και Άγιοι, που έχυσαν ποτάμια τα δάκρυα της μετανοίας τους για να συντονίσουν τη ζωή τους με το θέλημα του Θεανθρώπου.

Η Παναγία υπήρξε για τους Έλληνες «η προστασία η ακαταίσχυντος», «η Υπέρμαχος Στρατηγός», «ο πύρινος στύλος», που οδήγησε το Γένος μας στο δρόμο του θριάμβου και της δόξας, η Μάνα της Ρωμιοσύνης, με την οποία συνοδοιπόρησε στη διαδρομή των αιώνων. Ολόκληρος ο ιστός της Ρωμιοσύνης έχει υφανθεί γύρω από τη σκέπη της Θεοτόκου. Γι’ αυτό ο ευσεβής λαός μας έχει ιδιαίτερη ευλάβεια στην Κυρά των Αγγέλων, που εκφράζεται με την αυθόρμητη επίκλησή Της στην ώρα του κινδύνου, αλλά και με την καλλιεπή υμνολογία και την πλούσια εικονογραφία. Ο Ελληνικός λαός είδε πάντοτε με σεβασμό τη γαλήνια και πονεμένη μορφή της Παναγίας και το υπερύμνητο πρόσωπό Της βρίσκεται βαθύτατα ριζωμένο στην εθνική και πνευματική του παράδοση. Η τιμή των Ελλήνων προς τη Θεοτόκο είναι πάντα συνυφασμένη με την εθνική τους ύπαρξη. Σ’ αυτήν εκφράζουν στη διαδρομή του χρόνου τις δοκιμασίες και τις πικρίες, την καρτερία και την ελπίδα. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η Παναγία του Γένους που έγινε ύμνος, δύναμη της φυλής και ελπίδα. Ιστορία και αγώνας στις κρίσιμες ώρες του Ελληνισμού. Όταν ως έθνος περνούσαμε από την τροχιά των δακρύων και του πόνου σ’ Αυτήν καταφεύγαμε. Αυτή φώτιζε τη νύχτα της αγρυπνιάς μας. Ο Ελληνικός λαός, γεμάτος ευγνωμοσύνη για τις δωρεές της Χάρης Της, τίμησε την Παναγία με ό,τι πολυτιμότερο είχε. Την υμνολόγησε με εξαίσιες συλλήψεις ποιητικού λόγου. Την δοξολόγησε με τις καλύτερες μουσικές συνθέσεις. Την ιστόρησε με τις εκπληκτικότερες συνθέσεις χρωμάτων, με εντυπωσιακές ψηφίδες, σκαλισμένο ξύλο, ασήμι, μάλαμα, κηρομαστίχη.

Στα χρόνια μας, παρόλη την ασφυκτική πίεση της τεχνολογίας, την σαρωτική εκκοσμίκευση, την ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση και τις ποικίλες πνευματικές αλλοιώσεις που δημιουργεί ο ευδαιμονισμός, ο Ελληνισμός καταφεύγει στη μεσιτεία της σκέπης του κόσμου, της Μητέρας του Θεού και όλου του κόσμου για να αντλήσει δύναμη, παρηγοριά και ελπίδα. Στην Παναγία που είναι το φώς και η παράδοση του συλλογικού σώματος της Ρωμιοσύνης.