Το ποιητικό τοπίο του ελληνικού 19ου και 20ού αιώνα ΙΙΙ

Συνήθως πιστεύεται πως προσεγγίζοντας κριτικά ένα ποιητικό κείμενο έχουμε έναν ενιαίο σκοπό ή ένα σύνολο επιμέρους σκοπών που συναποτελούν οργανικά μέρη ενός μόνο σκοπού. Aυτή η μιας
κατεύθυνσης επιχείρηση, που την έχουμε νομιμοποιήσει κάτω από το όνομα "ερμηνεία", αποτελεί μια βασική κριτική αυταπάτη που έχει αναπτυχθεί σε μια προκατάληψη εναντίον του λογοτεχνικού έργου.
Aυτό συμβαίνει επειδή η ενότητα ως προς τη σκοποθεσία, μεθοδολογία και γενικώς τη λογική που πρέπει να χαρακτηρίζει το κριτικό εγχείρημα αναζητείται τελικώς -και επιβάλλεται- και στο έργο που γίνεται αντικείμενο κριτικής. Για τους λόγους αυτούς ο ερμηνευτής της λογοτεχνίας θα πρέπει κάθε τόσο να αποτοξινώνεται ερμηνευτικά και να αφήνεται σε ασκήσεις καταστρατήγησης της αρχής της ενότητας του λογοτεχνικού έργου.

Καρπό αυτής της συνειδητοποίησης αποτελούν τα μελετήματα του τόμου, τα οποία λειτουργούν ως δοκιμές ερμηνευτικής αποτοξίνωσης, που κατορθώνουν -ή δεν αποφεύγουν- να καταλήγουν σε ένα
ερμηνευτικό συμπέρασμα σχετικά με το έργο μερικών από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της ποιητικής μας παράδοσης.