Μίμησις

Εχει παρέλθει ήδη μισός αιώνας από το θάνατο του Εριχ Αουερμπαχ (1892-1957), κι όμως το έργο του επιφανούς Γερμανοεβραίου φιλολόγου και ιστορικού της λογοτεχνίας δεν θεωρείται απλώς «κλασικό», αλλά επίσης έγκυρο και επίκαιρο ακόμη. Ο Αουερμπαχ έγραψε πολλές μελέτες και δοκίμια, ιδιαίτερα για συγγραφείς ρομανικών γλωσσών, στις οποίες ειδικευόταν, αλλά κυρίως είναι διεθνώς γνωστός για την περίφημη μελέτη του με τον ενδεικτικά ευρύ τίτλο «Μίμησις», που πρωτοεκδόθηκε στη Βέρνη, στα γερμανικά, το 1946 και επιτέλους διατίθεται πλέον σε θαυμάσια ελληνική μετάφραση στην καλαίσθητη και προσεγμένη έκδοση του ΜΙΕΤ. Μαζί με τον Λέο Σπίτσερ και τον Ερνστ Ρόμπερτ Κούρτιους, ο Αουερμπαχ θεωρείται από τους τελευταίους μεγάλους εκπροσώπους της συγκριτολογικής φιλολογικής παράδοσης, όπως διαμορφώθηκε στη Γερμανία στο γύρισμα του 18ου αιώνα σε συνάρτηση με την ιδέα της «παγκόσμιας λογοτεχνίας» (Weltliteratur) που εισήγαγε ο Γκέτε -δηλαδή τη μελέτη των λογοτεχνιών του κόσμου ως ένα όλον, δίχως να παραβλέπεται η ιδιαιτερότητα της καθεμιάς. Το «Μίμησις» αποτελεί καρπό και συνάμα πρότυπο της παράδοσης αυτής, καθώς ανασυγκροτεί την ευρωπαϊκή λογοτεχνική κληρονομιά, από τον Ομηρο έως τη Βιρτζίνια Γουλφ, με άξονα την αναπαράσταση της πραγματικότητας. Είναι εύλογη η θέση του επομένως ως θεμελιώδους κειμένου για την εξέταση έργων και ρευμάτων της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Ομως, εξίσου σημαίνουσες με το περιεχόμενο αυτού του κεφαλαιώδους εγχειρήματος είναι και οι συνθήκες συγγραφής του, που ανέδειξαν τον Αουερμπαχ σε προάγγελο του σημερινού «μεταιχμιακού» συγγραφέα, ο οποίος κινείται ανάμεσα σε πολλούς πολιτισμούς.



ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 08/09/2006