Ο δρόμος του φεγγαριού

«Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου. Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου. Ποιός ξέρει τι είν' αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου! Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σ' αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα 'ρχεται προς εσένα κι εγώ κάθε βράδυ θα τ' ακολουθώ, θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στη αγκαλιά σου».


Η Χρύσα τον αγάπησε πολύ τον Αλέκο, τόσο που κι ίδια τρόμαξε, όταν το συνειδητοποίησε. Ήταν μια παρεξήγηση μεταξύ τους, που της άνοιξε τα μάτια, την ανάγκασε να μετρήσει το μέγεθος της αγάπης της, να πανικοβληθεί και να φύγει μακριά του, πολύ μακριά του. Πήγε στην άλλη άκρη της γης. Γιατί οι μεγάλες αγάπες δεν τ' αντέχουν τα μικρά λάθη!

Αυτοεξορίστηκε, έκανε οικογένεια, προσπάθησε ν' αρχίσει μια καινούργια ζωή, όπως κι εκείνος. Όμως, όταν η μοίρα τα 'φερε μετά από χρόνια να ξαναβρεθούν ήταν αρκετή μια ματιά, για να διαπιστώσουν κι οι δύο πως δεν έπαψαν στιγμή να αγαπιούνται, να υπάρχει ο ένας μέσα στον άλλον και τότε... Και τότε γι' άλλη μια φορά κάτι έξω απ' αυτούς αποφάσιζε για τη ζωή τους.