Είναι πλέον πολύ νωρίς

...Ένας άνθρωπος, κοντά στο τέλος της διαδρομής του, με το κεφάλι κομμένο δίπλα στον υπόνομο και το σώμα του ξαπλωμένο λίγα μέτρα παραπέρα. Κι όμως δεν είναι νεκρός. Βλέπει, αφουγκράζεται, αγγίζει με το βλέμμα. Είναι άραγε όλοι αυτοί γύρω του προαιώνιοι εχθροί, άσπονδοι φίλοι, φαντάσματα ή καρτούν; Θα μπορούσε πάλι, σκέφτομαι, να πρόκειται απλά για ένα ηλίθιο αστείο, των ανεκδιήγητων τύπων που έχει συναντήσει σ' αυτή τη διαδρομή.

Απ' την άλλη, αναρωτιέμαι αν τελικά ο ίδιος είναι θύμα συγκυριών, των δικών του επιλογών ή μιας ακραίας διαστροφής του. Όπως και να'χει, το όφελος που στο τέλος αποκομίζει, το δώρο, η κάθαρση αν θέλετε, συνίσταται στην απόκτηση ενός νέου σώματος -άλλου χρώματος- που χάρη στην υψηλή χειρουργική τέχνη ενός μισότρελου γιατρού, προσαρμόζεται τέλεια στο κομμένο κεφάλι του ήρωα. Η έντονη φαγούρα στο στήθος, στην περιοχή ακριβώς που το λευκό δέρμα της κεφαλής συναντά το μαύρο του υπόλοιπου σώματος, καθώς και η αδυναμία αναγνώρισης των γεννητικών του οργάνων στο σκοτάδι, δεν θεωρούνται σοβαρά προβλήματα.

Τότε γιατί ο Δαρείος ο Γ΄ συνεχίζει να τον κυνηγά και ποια θα είναι η στάση της Διοίκησης της εταιρίας στην οποία εργάζεται απέναντί του; Μήπως θα πρέπει τελικά να παντρευτεί τη Τζένη, να ζήσει μια ήσυχη ζωή και να μην ξαναπατήσει το πόδι του στην Ιδιόνησο; Ή μήπως, είναι πλέον πολύ νωρίς για ένα ακόμη ταξίδι;