Θα πιω ό,τι κι εσύ

Μετά από πολλά χρόνια φιλίας, στον Παύλο και τον Μάνο εξακολουθούν ν' αρέσουν τα ίδια πράγματα. Ένα καλό ποτάκι στο εργένικο σπίτι του Παύλου ή στο στέκι τους, το «Dust», με τον χαμογελαστό μπάρμαν και τη «δική τους» μουσική, και βέβαια η συζήτηση για το αγαπημένο θέμα, τη γυναίκα. Όπως γράφει ο Παύλος στο πρώτο του βιβλίο: «Δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική ενηλικίωση, αν κανείς δε διασταυρωθεί με την εμπειρία του έρωτα. Ούτε και απόλυτη γήρανση, αν δεν παραιτηθεί από την ελπίδα να τον συναντήσει». Δύο διαφορετικοί τύποι, με συνδετικό κρίκο μια πολύ δυνατή φιλία, αναζητούν με το δικό του τρόπο ο καθένας τη μαγεία της γυναίκας, γνωρίζοντας και οι δύο ότι το μόνο πράγμα που μας κάνει λιγότερο θνητούς είναι ο έρωτας.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Ο Μανόλης Βασιλόπουλος γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα και πριν από δύο χρόνια τύπωσε μια ποιητική συλλογή με τίτλο Εμμονή. Το Θα πιω ό,τι και συ είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Τόσο τα πρόσωπα όσο και η δράση του βιβλίου κινούνται στο χώρο των νεανικών ανησυχιών και αναζητήσεων.

Δύο φίλοι, ο Παύλος και ο Μάνος, χαίρονται τη μακρόχρονη φιλία τους, ξέροντας πως ο στενός δεσμός τους οφείλεται στο ότι μπορούν και απολαμβάνουν τα ίδια πράγματα. Εχοντας πλήρη συνείδηση της νιότης τους και των δυνατοτήτων της, ψάχνουν (όχι χωρίς κάποιο άγχος) τον τρόπο να ενηλικιωθούν. Από πού, όμως, ακριβώς περνάει αυτός ο δρόμος και πώς θα τον περπατήσουν χωρίς αβαρίες; Αναμενόμενη η απάντηση: μόνο ο έρωτας είναι σε θέση να πλουτίσει ουσιαστικά την εμπειρία της ζωής και να προσφέρει έναν ανθηρό ορίζοντα προσδοκίας - έστω κι αν πρέπει να πληρωθούν όλα τα αναπόφευκτα αντίτιμα. Οπως οι περισσότεροι λίγο ή πολύ καλά γνωρίζουμε, ο έρωτας δεν είναι ούτε απλή ούτε αυτονόητη υπόθεση.

Ο φόβος της αποτυχίας, το δέος του αγνώστου, το τολμηρό βήμα το οποίο ενδεχομένως δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ, όπως και οι εξαιρετικά εύθραυστες σχέσεις, που συχνά σπάνε και διαλύονται με την παραμικρή αφορμή, αποτελούν ορισμένα από τα πιο βασικά εμπόδια τα οποία αντιμετωπίζουν οι δύο νέοι στην πορεία της ενηλικίωσής τους. Και δεν λείπουν, βεβαίως, εν προκειμένω, οι απογοητεύσεις και τα ξαφνικά παραστρατήματα ή το πετσόκομμα των ελπίδων και η στυφή γεύση του ανολοκλήρωτου.

Η γραφή του Βασιλόπουλου είναι ρεαλιστική και συνάμα ανεπιτήδευτη, ο σκηνικός του χώρος καθημερινός και οικείος και οι ήρωές του άμεσα και επιτόπου αναγνωρίσιμοι. Οι πρωταγωνιστές τού «Θα πιω ό,τι κι εσύ» (εμφανές το εν τίτλω αίσθημα αλληλεγγύης) αντιμετωπίζουν συχνά με χιούμορ τις αναποδιές και τις κακοτυχίες τους, ενώ ο αέρας που πνέει στις σελίδες του βιβλίου είναι φρέσκος και χωρίς βαριά ή καταθλιπτικά αρώματα - μια καλή δόση δροσιάς και ανανέωσης.



ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 16/08/2002