Εισαγωγή στη συγκριτική ινδοευρωπαϊκή γλωσσολογία

Από τον Πρόλογο στην αγγλική έκδοση

[...] Η γοητεία της συγκριτικής γλωσσολογίας έγκειται στο ότι μια τόσο τεράστια ποικιλία μπορεί να αναχθεί σε έναν μόνο κοινό πρόγονο. Εξίσου συναρπαστικό είναι το γεγονός ότι η έρευνα στο πλαίσιο της συγκριτικής γλωσσολογίας μάς μεταφέρει σε άλλες χώρες και σε άλλες εποχές. Στο βιβλίο αυτό δεν θα δώσουμε έμφαση μόνο στην ετυμολογία (δηλαδή στην ιστορία των λέξεων) αλλά και στη δομή των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Θα διαπιστώσουμε ότι τις εξελίξεις στις επιμέρους γλώσσες μπορούμε συχνά να τις παρακολουθήσουμε ώς τις πιο μικρές λεπτομέρειες. [...]




Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που κυκλοφορεί η μετάφραση του βιβλίου μου στα ελληνικά. Η ελληνική ανήκει, φυσικά, στην οικογένεια των ινοδευρωπαϊκών γλωσσών, μέσα στην οποία κατέχει ξεχωριστή θέση. Καταρχάς, είναι μια από τις παλαιότερα μαρτυρημένες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, κυριώς ύστερα από την αποκρυπτογράφηση των κειμένων της μυκηναϊκής στη γραμμική Β, τα οποία χρονολογούνται στο 1400 π.Χ.. Μόνο η χεττιτική και σανσκριτική διαθέτουν κείμενα που ανάγονται σε παλαιότερη εποχή. Επιπλέον, η αρχαία ελληνική έχει το πλεονέκτημα ότι είναι σε μεγάλο βαμθμό διαφανής. Οι εξελίξεις που μας δημιουργούν προβλήματα δεν είναι πολλές, και οι ινδοευρωπαϊκή προέλευση της γλώσσας είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό απόλυτα σαφής, πολύ περισσότερο από όσο στην περίπτωση της λατινικής ή των τευτονικών γλωσσών. Για παράδειγμα, η αρχαία ελληνική διατηρεί τα φωνήεντα e και ο που συνέπεσαν σε α στην ινδοϊρανική. Χρειάστηκε πολύς καιρός για να αντιληφθούν οι επιστήμονες ότι πρωτογενή είναι το e και το ο της ελληνικής και όχι το α της σανσκριτικής. Από αυτήν την άποψη, λοιπόν, η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι ακόμη ζωντανή, ενώ η χεττιτική και οι γλώσσες της Ανατολίας έχουν εξαφανιστεί. Πάρα πολλές λέξεις της νέας ελληνικής έχουν άμεση ινδοευρωπαϊκή προέλευση και εξακολουθούν να μοιάζουν αρκέτα με τύπους της πρωτοϊνδοευρωπαϊκής. [...]

(από τον πρόλογο στην ελληνική έκδοση)