Λευκή σημαία στην Κεφαλλονιά

Τη νύχτα της 22ας Σεπτεμβρίου του 1943, η Κεφαλλονιά ολόκληρη κατυγάστηκε απ' την αναλαμπή της φωτιάς: ήταν τα στοιβαγμένα ξύλα όπου καίγονταν τα πτώματα των Ίταλών στρατιωτών που εκτελέστηκαν απ' τη Βέρμαχτ. Ακέραιο ένα τμήμα του ιταλικού στρατού, εννέα χιλιάδες άντρες της μεραρχίας Άκουι, πλήρωναν μ' αυτόν τον τρόπο την εκλογή που ελεύθερα είχαν κάνει, να στρέψουν τα όπλα εναντίον των Γερμανών. Σ' ένα ξένο νησί ολοκληρωνόταν το πρώτο επεισόδιο της ιταλικής αντίστασης. Με αυστηρότητα ιστορικού κι ευαισθησία ποιητή, ο Βεντούρι ξαναπλάθει τις φοβερές εκείνες μέρες (8-22 Σεπτεμβρίου), την αβεβαιότητα του ιταλικού αρχηγείου, την οργή των Γερμανών για την «προδοσία» των συμμάχων τους και τελικά την αντίσταση που πρόβαλε η μεραρχία Άκουι και τη σφαγή. Τριάντα χρόνια αργότερα οι νεκροί της Κεφαλλονιάς μένουν χωρίς εκδίκηση. Όλες οι προσπάθειες για να εντοπιστούν και να δικαστούν οι ένοχοι αντιμετώπισαν τον αδιαπέραστο τοίχο «αλληλοϋποστήριξης» που προστάτευε πάντα τη Βέρμαχτ. Για τους Γερμανούς η Κεφαλλονιά απλούστατα δεν υπάρχει. Δίκαιο είναι να τη θυμόμαστε τουλάχιστον εμείς.