Λευκάδα, ένα ταξίδι στο χρόνο

Προλογίζει η Λίντα Παπαγαλάνη


Τις αναμνήσεις από τη Λευκάδα τις κουβαλώ σαν εικόνες μέσα μου. Είναι εικόνες γεμάτες φως και σκιά, μορφές και χρώματα. Γεμάτες ανθρώπους, λουλούδια, δέντρα, λόφους και θάλασσα. Βλέπω θλιμμένα μάτια γυναικών με κομψές τοπικές φορεσιές, βλέπω ένα καφενείο γεμάτο άνδρες που παίζουν. Γεύομαι το μυρωδάτο, χειροποίητο ψωμί της Ακριβής και τις ελιές που το συνοδεύουν, το πικάντικο τυρί. Ακούω τα γαϊδούρια, τις κατσίκες, τα πρόβατα, το τερέτισμα των τζιτζικιών ασταμάτητα και παντού. Είναι εικόνες που μένουν ή που φωτίζονται μόνο για λίγο. Έπειτα εμφανίζονται σπίτια που έχουν πληγεί από το σεισμό, μια κρύα νύχτα, η γριά Αρσενία καθισμένη μόνη μπροστά στη φωτιά.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου