Η επιδίωξη της ευτυχίας

Μπορούμε να μελετήσουμε επιστημονικά την ευτυχία; Μπορούμε να μετρήσουμε με μαθηματική ακρίβεια πόσο ευτυχισμένος είναι ένας άνθρωπος ή πόσο ευτυχισμένη είναι μια ολόκληρη κοινωνία; Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα επιστημονικά δεδομένα για να διαμορφώσουμε αποτελεσματικές πολιτικές που κάνουν τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους; Είναι η αύξηση της ευτυχίας σε μια κοινωνία σημαντικότερη από την αύξηση του ΑΕΠ; Είναι αρμοδιότητα και καθήκον του κράτους να κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους, παρεμβαίνοντας, αν χρειάζεται, εκτενώς στην κοινωνία και την οικονομία;

Τις τελευταίες δεκαετίες, ένας αυξανόμενος αριθμός κοινωνικών επιστημόνων, οικονομολόγων, πολιτικών και διαμορφωτών της κοινής γνώμης απαντά καταφατικά σε αυτά τα ερωτήματα. Οι συγγραφείς που υπογράφουν τα άρθρα τού ανά χείρας τόμου είναι σκεπτικοί. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι διαθέτουμε πράγματι μια τόσο ακριβή και αξιόπιστη επιστήμη της ευτυχίας για να βγάλουμε τόσο ισχυρά πολιτικά συμπεράσματα και να χαράξουμε πολιτικές. Και το κυριότερο, η ευτυχία ως στόχος του κράτους εγκυμονεί ηθικούς και πολιτικούς κινδύνους.

Μια ελεύθερη κοινωνία δεν έχει έναν κυρίαρχο, συλλογικό στόχο, έστω και αυτόν της ευτυχίας, ούτε είναι συμβατή με τις εκτεταμένες παρεμβάσεις στις ζωές των ανθρώπων που μπορεί να συνεπάγεται η κρατική επιδίωξη της ευτυχίας. Επιπλέον, μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί εν τέλει να υπηρετεί καλύτερα την ευτυχία, όχι υιοθετώντας την ως συλλογικό στόχο, αλλά παρέχοντας στους ανθρώπους την ελευθερία να επιδιώκουν τη δική τους ευτυχία, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας τους, με τις δικές του δυνάμεις και σύμφωνα με τη δική του κρίση.