Μπολερό

«Από δω και εμπρός υπήρχαν δύο γυναίκες μέσα μου. Η μία πάσχιζε να παίξει σωστά το ρόλο της συζύγου, της μητέρας, της διακοσμήτριας άνθεων και φυτών.
Η άλλη δε ζούσε παρά για τις στιγμές που θα ξανάβρισκε τον εραστή της. Η μητέρα πήγαινε κάθε πρωί τα παιδιά της στο σχολείο, φρόντιζε να είναι στο σπίτι λίγο πριν από τις πέντε για να τα υποδεχτεί στην επιστροφή, έλεγχε τα γραπτά τους, τα έβαζε να της λένε τα μαθήματά τους, το βράδυ τους διηγιόταν ιστορίες. Η αγάπη της γι' αυτά ήταν ανέπαφη, μα σαν σκιασμένη από τις ταραχές του κορμιού της. Όσοι πάσχουν από την ασθένεια ξέρουν: η σάρκα έχει τον πρώτο λόγο. Από το πνεύμα, από την ψυχή δεν καταφέρνει ν' ακουστεί παρά μια πνιχτή φωνούλα.
Ονομάζομαι Αντελίν Φουρνιέ.
Γνώρισα τον Σεργκέι Λαβασέρ σ' ένα δείπνο που πίστευα πως θα 'ταν τυπικό...»

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου