Οι πρόσφατες εξελίξεις του καπιταλισμού - Υπόθεση O.R.A.I.

Ενώ η ιστορία των προλεταριακών αγώνων και του αναρχικού κινήματος , κατά τη διάρκεια των τελευταίων 150 χρόνων, οδηγούσαν μέχρι πρόσφατα σχεδόν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η πραγματοποίηση της κοινωνικής επανάστασης έπρεπε αναγκαστικά να περάσει διαμέσου της απαλλοτρίωσης των μέσων παραγωγής , στην προοπτική της ελεύθερης αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας , οι πρόσφατες εξελίξεις του καπιταλισμού τις τελευταίες αυτές δεκαετίες , αν αναλυθούν προσεκτικά, οδηγούν αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι η μοναδική προοπτική που εξακολουθεί ακόμη να παραμένει στα χέρια των τεράστιων εκμεταλλευομένων και αποκλεισμένων κοινωνικών μαζών σε ολόκληρο το πλανήτη την εποχή της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου προς αυτή τη κατεύθυνση, περνά τώρα αναγκαστικά, όχι διαμέσου της απαλλοτρίωσης ( η οποία έχει καταστεί πλέον ανέφικτη λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων της αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου) αλλά αντίθετα διαμέσου της άμεσης καταστροφής του κεφαλαίου και της ίδιας της εργασίας.

Μονάχα έπειτα από ένα παρόμοιο γεγονός κολοσσιαίων και συνάμα επικών διαστάσεων καθίσταται ρεαλιστικό σήμερα να ξαναρχίσουμε να φανταζόμαστε την αναρχική επανάσταση και τη συγκεκριμένη προοπτική της : τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιαχείριση

Αν η σύγχρονη ιστορία των λαϊκών εξεγέρσεων και των εμφυλίων πολέμων ενάντια στη κυριαρχία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αρχής γενομένης από την Παρισινή κομούνα του 1871 μέχρι τις σημερινές γενικευμένες εξεγέρσεις των λαών που έλαβαν χώρα στα πλαίσια της αποκαλούμενης “Αραβικής άνοιξης” έχει κάτι ακόμη να μας διδάξει, αυτό κατά την άποψη των αναρχικών, είναι ότι οι ξεδιάντροπες συνεχιζόμενες σφαγές των λαών δεν υπάρχει καμιά απολύτως περίπτωση να σταματήσουν στο παρόν και στο μέλλον, αν δεν καταστραφούν οριστικά και ολοκληρωτικά όλες οι κρατικές δομές που ήταν και εξακολουθούν να είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για αυτές.

Και αυτό το πράγμα πρέπει να γίνει σήμερα σε ολόκληρο το εύρος του ιδεολογικού φάσματος πίσω από το οποίο αυτές συγκαλύπτονται προκειμένου να εξακολουθήσουν να εξυπηρετούν τα εγκληματικά συμφέροντα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Από τις εθνικοσοσιαλιστικές ή τις σοσιαλιστικές εκδοχές του παρελθόντος μέχρι τις σημερινές δημοκρατικές ή αυτές τις ισλαμικές, αλλά ούτε και υποτιμώντας σε καμία περίπτωση την αξιοσημείωτη κοινωνική επικινδυνότητα της εβραϊκής του εκδοχής και ιδιαιτερότητας , η ουσία της φύσης του κράτους δεν είναι δυνατό ποτέ να αλλάξει.

Το κράτος, υπό οποιαδήποτε μορφή του, η ιστορία μπορεί να μας διδάξει επαρκώς πλέον ότι παραμένει πάντα και στην καλύτερη περίπτωση ο πεφωτισμένος δυνάστης και για αυτό το λόγο σε τελική ανάλυση ο δήμιος των λαών.

Ένας δήμιος που είτε θα συνεχίζει απροκάλυπτα τις σφαγές ρίχνοντας βόμβες, είτε διαφορετικά θα τις υλοποιεί “με το γάντι” μέσα στις αστικές δημοκρατίες , αποκαλώντας τις “οικονομικές κρίσεις”.

Σήμερα δεν είναι μονάχα ο βασιλιάς γυμνός αλλά και όλοι οι δουλοπρεπείς υπήκοοι του που είναι άλλο τόσο συνυπεύθυνοι.

Σε κάθε περίπτωση όμως είναι το αίμα μας που συνεχίζει να θρέφει τα ιστορικά βαμπίρ του κράτους και του κεφαλαίου.

Για αυτούς ακριβώς τους λόγους , η καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου προκύπτει σήμερα σαν μια ιστορική αναγκαιότητα ώστε να μπορέσει να ζήσει και όχι απλά να επιβιώσει; ολόκληρη η ανθρωπότητα.

Και αυτό προτού να είναι πολύ αργά.

Tο βιβλίο αυτό σκιαγραφεί τη δράση τριών περίπου δεκαετιών ενός επαναστατικού τμήματος του σημερινού διεθνούς αναρχικού κινήματος : του εξεγερσιακού.

Με αφορμή τη δικαστική περιπέτεια της, σε διεθνές επίπεδο γνωστής, «σκευωρίας Μαρίνι», εδώ δεν εξιστορούνται οι συγκεκριμένες ενέργειες των συντρόφων που ανήκουν πλέον στην ιστορία, αλλά κατατίθενται οι συγκεκριμένες αναλύσεις που πλαισίωσαν αυτές τις ενέργειες. Αναλύσεις που θα έπρεπε λογικά και επιτακτικά σήμερα να είναι κτήμα περισσοτέρων συντρόφων, στον βαθμό που αυτοί είναι επαναστάτες, αλλά δεν νομίζουμε ότι είναι έτσι τα πράγματα.

Στις 17 Σεπτέμβρη του 1996 δεκάδες αναρχικοί συλλαμβάνονται στην Ιταλία, ξεκινά η «σκευωρία Μαρίνι». Κατηγορίες για απαγωγές ατόμων, ληστείες, δολοφονίες, κατοχή όπλων, κ.λπ. Όλες αυτές οι κατηγορίες βρίσκονται τυλιγμένες στο εσωτερικό μιας βασικής κατηγορίας, αυτής της ένοπλης οργάνωσης, επονομαζόμενης Ο.R.Α.Ι., ονομασία η οποία αλιεύτηκε από μία παράγραφο του παρόντος βιβλίου: Επαναστατική αναρχική εξεγερσιακή οργάνωση. Όπως θα αντιληφθεί ο αναγνώστης, δεν υπάρχει μέσα σε αυτά τα κείμενα η θεωρία μιας ένοπλης οργάνωσης, αλλά αντίθετα η εμβάθυνση των εξεγερσιακών οργανωτικών διαδικασιών.

Σήμερα (2018) τη στιγμή που εκτυπώνεται η ελληνική έκδοση αυτού του βιβλίου, το δικαστικό παραλήρημα της λεγόμενης «δίκης Μαρίνι» έχει ολοκληρωθεί. Πολλές οι καταδίκες, ακόμη και βαρύτατες, πάρα πολλές επίσης οι αθωώσεις. Το θεώρημα του δημόσιου κατήγορου δεν πέρασε . Η ιστορία της «σκευωρίας Μαρίνι» πρέπει ακόμη να γραφτεί, όπως επίσης πρέπει να διευκρινιστεί ο ρόλος της ψευδώς μετανοημένης Μόζντε Ναμσέτκι ο οποίος δεν προκύπτει ακόμη ξεκάθαρος. Οι ημέρες από τις οποίες θα εξαρτηθεί το μέλλον πολλών συντρόφων είναι ακόμη σκοτεινές, δεν είναι κατά συνέπεια δυνατό να θεωρηθεί λήξασα καμία υπόθεση. Ακόμη λιγότερο αυτή, μέσα στην οποία ο χαφιεδισμός των μπάτσων και των υπηρετών τους και η επιπολαιότητα διαφόρων ηλιθίων προκάλεσαν πολλές ζημιές που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.