Ολέθριο πείραμα

Έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό ασημένιο κουτί, λίγο μεγαλύτερο από θήκη τράπουλας, το άνοιξε κι έριξε μια κουταλιά του τσαγιού μαύρη σκόνη στο κέντρο ενός άδειου πιάτου. Παρακολουθούσα τις κινήσεις του από πολύ κοντά, με την ελπίδα πως θ’ ανακαλύψω τι ακριβώς ήταν αυτή η σκόνη. Οι προσπάθειές μου, όμως, αποδείχτηκαν άκαρπες. Ήταν μαύρη, όπως ήδη ανέφερα, και από κάποια απόσταση έμοιαζε με καρβουνόσκονη. Ωστόσο, μόλις εκτέθηκε στον ατμοσφαιρικό αέρα, το άγνωστο υλικό έγινε ρευστό, σαν υδράργυρος, και άρχισε να κυλάει εδώ κι εκεί μέσα στο πιάτο. Παρατήρησα πως άρχισε να παίρνει σταδιακά διάφορα χρώματα, φωτεινά σαν τις αποχρώσεις του ηλιακού φάσματος. Σπινθήριζαν κι έτρεμαν, ώσπου τα μάτια τυφλώνονταν σχεδόν από την ακτινοβολία τους. Κι όμως, καθήλωναν την προσοχή σου με τέτοιο τρόπο ώστε ήταν σχεδόν -αν όχι απόλυτα- αδύνατον να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω τους ή να σκεφτείς κάτι άλλο. Μάταια προσπάθησα να καθησυχάσω τον εαυτό μου, για να μπορώ να είμαι ψύχραιμος παρατηρητής όσων διαδραματίζονταν μπροστά μου.