Ολέθριος έρωτας

Είμαστε στη δέκατη τρίτη μέρα του μηνός Μαρτίου
του 1805. Ο Σιμάο βρίσκεται σε ένα συνηθισμένο κελί στις
φυλακές του Eφετείου του Πόρτο. Μια σανίδα για ύπνο, ένα ναυτικό στρώμα, ένα τραπέζι, μια καρέκλα από πεύκο και κάποια ρούχα αντί για μαξιλάρι συνθέτουν την επίπλωσή του. Πάνω στο τραπέζι υπάρχει ένα ξύλινο μαύρο κασελάκι, μέσα στο οποίο βρίσκονται τα γράμματα της Τερέζας, μπουκέτα από αποξηραμένα λουλούδια, τα χειρόγραφα από το μπουντρούμι του Βιζέου και μια ποδιά της Μαριάννας, η τελευταία που φορούσε την ημέρα της δικαστικής απόφασης, πάνω στην οποία είχε σκουπίσει τα δάκρυά της πριν την πετάξει σε μια στιγμή παραλογισμού.

Έγκλειστος στην ίδια ακριβώς φυλακή του Πόρτο, ο Καμίλο Καστέλο Μπράνκο, έγραψε τον Σεπτέμβριο του 1861, σε διάστημα δεκαπέντε ημερών, τον Ολέθριο έρωτα, «το πιο δυνατό και πιο βαθύ μυθιστόρημα ερωτικού πάθους, που έχει ποτέ γραφτεί στην ιβηρική χερσόνησο», σύμφωνα με τον Μιγκέλ ντε Ουναμούνο. Κινώντας με δεξιοτεχνία τα νήματα της τραγικής μοίρας των τριών του ηρώων, ο Καμίλο Καστέλο Μπράνκο γράφει τη δική του εκδοχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, μια ιστορία αγάπης και πάθους ενός μοναδικού σε ένταση συναισθημάτων και αισθήματος τιμής ερωτικού τριγώνου, με φόντο τον πορτογαλικό βορρά με τα σκοτεινά ήθη και έθιμα και τους αδυσώπητους νόμους της τάξης και της τιμής.

Το μυθιστόρημα αυτό έχει επανειλημμένως μεταφερθεί στο θέατρο και τον κινηματογράφο, επιβεβαιώνοντας την προτίμηση του αναγνωστικού κοινού και τη θέση του έργου αυτού στην παγκόσμια κλασική λογοτεχνία. Είναι η πρώτη φορά που ο Καμίλο Καστέλο Μπράνκο μεταφράζεται στην ελληνική γλώσσα.