Το θανάσιμο αμάρτημα του καρδινάλιου

Μαγικά μυστικά κρυμμένα από τα μάτια των ανθρώπων σε αρχαία γριμόρια στη βιβλιοθήκη του Βατικανού... ένας τρελός, εκδικητικός και φιλόδοξος καρδινάλιος... μανιασμένες καταιγίδες που κρατούν την Αμερική σε ομηρία... ίσως ήρθε για άλλη μια φορά η ώρα της Επιτροπής!
Καταιγίδες, ανεμοστρόβιλοι και ακραία καιρικά φαινόμενα σκοτώνουν χιλιάδες ανθρώπους, προκαλούν ζημιές δισεκατομμυρίων δολαρίων. Όταν γίνεται φανερό ότι οι καταιγίδες δεν είναι φυσικές, η Επιτροπή -μια ομάδα ανθρώπων με ψυχικά χαρίσματα- συναντιέται για άλλη μια φορά να αντιμετωπίσει το νέο κίνδυνο.
Ο Πατρίτσιο Γκανγκανέλι, ο τρελαμένος ρωμαιοκαθολικός καρδινάλιος, με την εμμονή του να εκδικηθεί το βιασμό της μητέρας του από αμερικανούς στρατιώτες στη διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου, συμμαχεί με τις δαιμονικές δυνάμεις κι επιτίθεται σε ανυποψίαστους. Για να ηττηθεί το κακό, θα χρειαστεί η θυσία ενός ανθρώπου.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Ενα μεγάλο ποσοστό ευθύνης για την πνευματική διαστρέβλωση του ανθρώπου, τη λανθασμένη πορεία του και γενικότερα την οπτική του πάνω στο φαινόμενο της ζωής από τη γέννησή του μέχρι και το θάνατό του έχουν οι διάφορες θρησκείες. Οι μυθολογίες τους, που πάνω τους στηρίχτηκαν τα αμέτρητα δόγματα και στων οποίων το κέντρο κυριαρχεί η ανεξήγητη αιώνια και αθάνατη υπερφυσική οντότητα του θεού, γέννησαν εν συνεχεία ένα πλήθος δηλητηριωδών εκβλαστήσεων, τις δύσοσμες αιρέσεις που λειτουργούν ως ανίατα αποστήματα στο σώμα του οργανισμού της ανθρωπότητας. Αντανάκλαση, σύμφωνα με την επιστήμη, των φαντασιώσεών της, οι εν λόγω μυθολογίες-θρησκείες απέκτησαν στη μακραίωνη διαδρομή τους τερατώδεις μεταφυσικές διαστάσεις, στο εξωλογικό σκηνικό των οποίων ανταγωνίζονται και αντιμάχονται θεός και διάβολος, που διεκδικούν τον πιστό με ανάλογες ανταμοιβές, εκ των οποίων ανώτερη θεωρείται μια κατ' ουσίαν εφιαλτική αιωνιότητα, είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση θα τη βιώνει ο άνθρωπος. Το «προς τι;» όλο αυτό το μυθώδες κατασκεύασμα παραμένει ανεξήγητο, κι ας έχουν επιχειρηθεί πάμπολλες ερμηνείες του, οι οποίες μάλλον το καθιστούν πολυπλοκότερο παρά το διερμηνεύουν. Ομως αυτό ακριβώς το ανεδαφικό και παράλογο «υπαρξιακό σχήμα ζωής» καθορίζει και υπαγορεύει την πορεία σχεδόν όλης της ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου, διαμορφώνοντας προς τούτο καταλλήλως τον κάτοικο αυτού του πλανήτη με οδυνηρότατα μέχρι στιγμής αποτελέσματα και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο.

Η λογοτεχνία αρκείται συνήθως στη διαπίστωση του «φαινομένου», χωρίς να αποκλείεται σε κάποιες περιπτώσεις και κάποια εύστοχη υπαρξιακή διερεύνησή του. Αλλά ακόμη και στον πλέον εξεζητημένο, γραφικό σχεδιασμό του, που γίνεται με την περιγραφή φανταχτερών μύθων τρόμου στους οποίους πρωταγωνιστούν άγγελοι και δαίμονες και οι σκηνές φρίκης κολυμπούν στο αίμα, εύκολα διαπιστώνει κανείς το δύσοσμο υπόγειο κήπο στον οποίο φύονται τα δηλητηριώδη σαπρόφυτα του οργανισμού, τα οποία όχι μόνο δεν γίνεται προσπάθεια να ξεριζωθούν, αντίθετα καλλιεργούνται με «ειδικά λιπάσματα».

Η περίπτωση του ρωμαιοκαθολικού καρδινάλιου Πατρίτσιο Κανγκανέλι, όπως την παρουσιάζει με έμφαση ο Αγγλος συγγραφέας Ρέιμοντ Μπάκλαντ, που ειδικεύεται με επιτυχία στο μεταφυσικό θρίλερ, είναι ενδεικτική του παρανοϊκού πνεύματος που χαρακτηρίζει όχι μόνο την εσωτερική παραμόρφωση του ανθρώπου, για την οποία υπεύθυνη είναι η θρησκευτική δεισιδαιμονία, όπως ήδη προειπώθηκε, αλλά και του ανεξερεύνητου βάθους του, απ' το οποίο αναδύεται η οσμή του κτήνους που, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις, κάνει τη «θριαμβευτική» του εμφάνιση. Η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη με πλήθος τέτοιες εμφανίσεις και τις μοιραίες επιπτώσεις τους πάνω στον άνθρωπο, ο οποίος κάθε άλλο παρά συνειδητοποιεί το πάθημα, φροντίζοντας αντίθετα να το επαναλαμβάνει με ολοένα και αγριότερες πρακτικές και μεθόδους.

Μία τέτοια ακριβώς συνειδητοποιημένα κτηνώδη εμφάνιση πραγματοποιεί και ο σκοτεινός ήρωας του Ρ. Μπάκλαντ, ο οποίος έχει επιλέξει με τη θέλησή του το στρατόπεδο του άρχοντα της νύχτας, καλυπτόμενος επιφανειακά πίσω από ένα «ισχυρό» επιχείρημα: κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ως παιδί τότε, έζησε το βιασμό της μητέρας του από Αμερικανούς στρατιώτες, γεγονός που τραυμάτισε την ψυχή του· το πέρασμα του χρόνου όχι μόνο δεν θεράπευσε την πληγή αλλά αντίθετα της προσέδωσε τερατώδεις διαστάσεις. Μια μαύρη πληγή ο ίδιος πλέον, κακοφορμισμένη και συνεχώς πυορροούσα, ορκίζεται να εκδικηθεί τους βιαστές. Κυρίως, όμως, τον ίδιο το θεό που επέτρεψε μια τέτοια αποτρόπαιη πράξη. (Στην πραγματικότητα, βέβαια, το γεγονός δεν παύει να είναι ένα ηχηρό πρόσχημα, μια αποστομωτική δικαιολογία εκδήλωσης του «άλλου εαυτού»). Ετσι ο, μάλλον εκ γενετής «σατανικός», καρδινάλιος συμμαχεί με τις δυνάμεις του Εωσφόρου για να πραγματοποιήσει την εκδίκησή του. Η συγχώρεση, η οποία υποτίθεται ότι είναι η μέγιστη προσφορά ψυχής που μπορεί να καταξιώσει τον άνθρωπο, και να τον υψώσει πάνω από το γήινο «πεπερασμένο» εαυτό του, του είναι τελείως άγνωστη. Κι έτσι, με τη συνδρομή της «Κόλασης», εξαπολύει ένα πλήθος καταστροφών εναντίον των ΗΠΑ, με απώτερο σκοπό να τις εξαφανίσει εντελώς από προσώπου Γης με έναν τρομαχτικό τελειωτικό Αρμαγεδδώνα. Ο απλός, καθημερινός άνθρωπος βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με δυνάμεις που ξεπερνούν τον ορίζοντα της κατανόησής του· και η συνειδητοποίηση ότι αδυνατεί να τις αντιμετωπίσει μεγιστοποιεί μέσα του τον αρχαίο μεταφυσικό τρόμο, με αποτέλεσμα να προσφύγει για βοήθεια σε πρόσωπα «προικισμένα από τους ουρανούς» με ειδικές «θετικές πνευματικές δυνάμεις», τα μόνα που μπορούν να αντιπαραταχθούν στην επερχόμενη λαίλαπα της φρίκης.

Το ενδιαφέρον μυθιστόρημα του Ρ. Μπάκλαντ ξετυλίγεται μέσα από τελετές μαύρης μαγείας, ξορκισμών, βουντού και κορυφαία όλων το σατανισμό, που επιλέγεται ως λύση υπαρξιακής απελπισίας κατά βάθος, αφού μάταια προσπαθεί με τις εν λόγω παρανοϊκές ακρότητες να προσδώσει σημασία και περιεχόμενο στο άνυδρο τοπίο της ζωής. Κυρίως, να «σχηματίσει» πρόκληση για τη διαπιστωμένη τραγική σιωπή των ουρανών. Τα πρόσωπα, ακόμα κι αυτά που «αγωνίζονται» στο «θεϊκό στρατόπεδο», εμφανίζονται ως ανδρείκελα-νευρόσπαστα, δέσμια μεταφυσικών φαντασιώσεων που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τη γυμνότητά τους και τη γήινη πραγματικότητα. Βαθύτατα δυστυχισμένα ως εκ τούτου, περιφέρονται λίγο πολύ υπνωτισμένα κάτω από τον εύθραυστο μανδύα της ψευδαίσθησης, έχοντας απολέσει τον εαυτό τους, καθώς κινούνται παραπλανημένα στα αδιέξοδα της θρησκευτικής μυθολογίας. Και είναι αυτή η μη συνειδητοποιημένη απώλεια της χαμένης πλέον οριστικά «αθωότητας» που τους προσδίδει έναν μελαγχολικό αέρα τραγικότητας. Απ' αυτή την άποψη, το έργο του Αγγλου συγγραφέα λειτουργεί αποκαλυπτικά, καθώς στο προσκήνιό του εκθέτει τον άνθρωπο ως θύμα του αλλοτριωμένου εαυτού του, γεγονός που επανατοποθετεί το πρόβλημα της σχέσης του με τη θρησκευτική σκοπιμότητα.



ΜΑΚΗΣ ΠΑΝΩΡΙΟΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 07/11/2003