Η Ιερή Πέτρα

Βαρκελώνη, αρχές του 20ού αιώνα. Η πόλη αναπτύσσεται και η πίστη στο μοντερνισμό ασκεί μια ακατανίκητη επιρροή στους λάτρεις της σκοτεινής πλευράς. Στοές και μυστικές εταιρείες αναδεικνύουν τη Βαρκελώνη σε πρωτεύουσα του εσωτερισμού και τον αρχιτέκτονα Αντόνιο Γκαουντί ως τον άνθρωπο-κλειδί μιας προφητείας χιλιετιών.
Σε συνθήκες κοινωνικής σύγχυσης και γνωρίζοντας τους κινδύνους που διατρέχει η ίδια του η ζωή, ο Γκαουντί, ένας άντρας που ζει απλά και ταπεινά, κρύβει ένα κειμήλιο στην καρδιά του έργου του, το οποίο έχει σχεδιάσει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του μεγάλου θεϊκού οικοδομήματος: της φύσης.


Βαρκελώνη, αρχές του 21ου αιώνα. Η Μαρία πρέπει να εκπληρώσει την προφητεία. Ο χρόνος κυλά εις βάρος της. Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται στους μαγικούς συμβολισμούς του αρχιτέκτονα, όμως το μεγάλο ερώτημα κρύβεται στους ουράνιους αστερισμούς.




«Ο Νογκές και ο Μιγκέλ, με τη Μαρία στην αγκαλιά του, βγήκαν από το ναό. Η χρυσή λάμψη εξακολουθούσε να τους τυφλώνει. Απομακρύνθηκαν προς την πρόσοψη της Γέννησης, ακολουθώντας μια φωτεινή ατραπό, ώσπου έφτασαν στην αβενίδα δε Γκαουντί. Κοίταξαν προς το ναό. Η Σαγράδα Φαμίλια έμοιαζε με μεγάλη χρυσή φλόγα. Κωδωνοκρουσίες ακούστηκαν από τις καμπάνες της χωρίς τελειωμό. Ποτέ δεν είχαν ακούσει εκείνο τον ήχο. Ο κόσμος άρχισε να βγαίνει στα μπαλκόνια, στους δρόμους. Μέσα σε λίγα λεπτά αναστάτωση επικρατούσε στην αβενίδα δε Γκαουντί από τον κόσμο που είχε συρρεύσει και δεν μπορούσε να συνέλθει από την κατάπληξη.
»– Τι συμβαίνει; ρώτησε ο Νογκές.
»Τι να του έλεγε; Την αλήθεια;
»Με το σώμα της αγαπημένης του στα χέρια του, καταμεσής στην αβενίδα δε Γκαουντί, ο Μιγκέλ στάθηκε απέναντι στον καταυγάζοντα ναό. Εκείνο το ναό που είχε οικοδομηθεί καθ’ ομοίωση του ουρανού. Τον καθεδρικό ναό των φτωχών.
»Έπειτα κοίταξε τη Μαρία. Είχε τη μορφή μιας παρθένου».

Από τον εκδότη