Το κράτος συμμορία

Το "Κράτος-Συμμορία" εξαιρετικά επίκαιρο και αποκαλυπτικό, αναφέρεται στην άγνωστη πλευρά του τουρκικού κράτους, στον τρόπο λειτουργίας των υπηρεσιών του, της κρατικής Μαφίας, αλλά και στον τρόπο που οι εκάστοτε κυβερνώντες της γείτονος χώρας αντιλαμβάνονται και εφαρμόζουν, ατιμωρητί, τις αρχές του Κράτους Δικαίου.







ΚΡΙΤΙΚΗ




Απίστευτα και όμως αληθινά είναι τα όσα περιγράφονται στον τόμο «Το κράτος συμμορία» του τούρκου, κουρδικής καταγωγής, συγγραφέα, δημοσιογράφου και ερευνητή Σελαχατίν Τσελίκ. Είναι αδιανόητο να αναλογισθεί κανείς ότι αυτά που αναφέρονται στην υπό συζήτηση έρευνα πράγματι συμβαίνουν σε μια χώρα, την Τουρκία, που θέλει να λέγεται ευρωπαϊκή, που είναι μέλος της ΔΑΣΕ και του ΝΑΤΟ και που χτυπάει την πόρτα της ΕΕ για να της ανοίξουν να μπει. Δεν πρέπει να υπάρχει πολιτισμένος άνθρωπος στον κόσμο σήμερα, λίγο πριν από την ανατολή του 21ου αιώνα, που να κοιμάται ήρεμος αφού έχει, έστω και για λίγο, ξεφυλλίσει αυτό το βιβλίο.

Και μόνο στους τίτλους των κεφαλαίων αν ανατρέξει ο μέσος αναγνώστης θα μείνει εμβρόντητος: «Καταδότες εκτελεστές», «Διασυνδέσεις Μαφίας - Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας», «Οι επίσημες αντιτρομοκρατικές ομάδες», «Η πολιτοφυλακή», «Οι δολοφονίες της ΜΙΤ», «Μονάδα Ψυχολογικού Πολέμου» και άλλοι σε ανάλογο ύφος καταμαρτυρούν ένα κράτος διαποτισμένο ως το κόκαλο από το τρίπτυχο «φασισμός - αυταρχισμός - ρατσισμός» και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πολίτες του, πλήρως εξομοιωμένο με τη διαφθορά, ένα κράτος που αυτοτροφοδοτείται με ειδικά και απεριόριστα κονδύλια που προέρχονται από τη δράση του οικονομικού εγκλήματος, έναν κρατικό μηχανισμό πορωμένο που παραγγέλνει δολοφονίες αντιπάλων του ­Κούρδοι, δημοσιογράφοι, αριστεροί, διανοούμενοι­ και ένα στρατό που, εκτός του ότι ελέγχει όλες τις δραστηριότητες της κοινωνίας της χώρας, πολιτικές, πολιτιστικές, οικονομικές, εκπαιδευτικές, ακόμη και αθλητικές, έχει τα μέσα να απάγει, να ανακρίνει, να βασανίζει και να εκτελεί κατά βούληση, χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν. Επιπλέον ο στρατιωτικός μηχανισμός αυτής της χώρας έχει αναδειχθεί στην κυρίαρχη πολιτική δύναμη και είναι σε θέση να θολώνει κατά βούληση το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, να εξαφανίζει αντιπάλους και να ενθαρρύνει τις διώξεις τους.

Στο κράτος αυτό, όπως μας πληροφορεί με αδιάσειστα στοιχεία ο συγγραφέας, ο συμμοριτισμός, η συμμετοχή δηλαδή σε συμμορίες, έχει ιστορικές καταβολές που οφείλονται στη νομαδική φύση του λαού, ο οποίος ήταν ταυτισμένος με το κράτος. Τούτο σημαίνει ότι ο λαός αυτός γαλουχήθηκε και διαπλάστηκε ταυτισμένος με τον στρατό και ότι αναπτύχθηκε σε συνάρτηση με αυτόν διαμορφώνοντας μια εξάρτηση, με αποτέλεσμα το κράτος να αποκτήσει μια ιστορικού χαρακτήρα επιρροή πάνω στον λαό, με επακόλουθο το επόμενο βήμα να είναι το κράτος-συμμορία να ταυτοπροσωπείται με το κράτος-στρατός. Από εδώ απορρέουν και όλα τα δεινά.

Στη χώρα αυτή υπάρχει παράδοση και φασιστικών και ρατσιστικών οργανώσεων ­όπως και δημοκρατικών οργανώσεων­ που αρχίζουν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με την «Ειδική Οργάνωση» που συστάθηκε το 1909, και φθάνουν ως το 1993 με το επίσημο Κόμμα Εθνικής Δράσης του Τουρκές. Υπάρχουν ακόμη πολλά, πάμπολλα παρακλάδια του επίσημου και ανεπίσημου κράτους και παρακράτους, από την Αντιτρομοκρατική Αστυνομία, την Πολιτοφυλακή, τις Ειδικές Δυνάμεις, τη Διεύθυνση Ειδικού Πολέμου ως τους Γκρίζους Λύκους, τις υπηρεσίες της Στρατοχωροφυλακής και άλλες κρατικές μονάδες που δρουν σαν σπείρες και σαν συμμορίες. Τελευταίο δε φρούτο της ανοιχτής παρέμβασης του στρατού στις πολιτικές εξελίξεις είναι η υπηρεσία West Working Group, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια στρατιωτική μονάδα αστυνομικού χαρακτήρα που καταγράφει επιμελώς όλες τις ισλαμικές κοινωνικές δραστηριότητες και τάσεις.

Οι δολοφονίες κούρδων επιχειρηματιών και άλλων πολιτών που αντιτίθενται στην ολοκληρωτικού τύπου διακυβέρνηση αυτής της χώρας τα τελευταία χρόνια δίνουν και παίρνουν. Και μου θυμίζουν τον διαβόητο δικαστή Ρόι Μπιν που σε μια κωμόπολη του Τέξας, το 1882, έδινε διαταγή τους κοινούς εγκληματίες πρώτα να τους κρεμάνε και μετά να τους δικάζει ­ «Hang'em first, try'em later» ήταν το μοτίβο του με το οποίο πέρασε στην ιστορία. Και στην περίπτωση του «κράτους-συμμορίας» μένουν ατιμώρητοι, δεν δικάζονται και δεν αποκαλύπτονται ποτέ οι ένοχοι, οι δολοφόνοι, οι ηθικοί αυτουργοί.

Ένα άλλο ενδιαφέρον κεφάλαιο του βιβλίου είναι εκείνο που ασχολείται με τα πολιτικά κόμματα του κράτους-συμμορίας, για τα οποία μαθαίνουμε ότι όλα διαθέτουν και από ένα αντιτρομοκρατικό λόμπι. Φυσικά και οι όροι «τρομοκρατία» και «αντιτρομοκρατία» είναι ελαστικοί και δέχονται πολύ «τράβηγμα» και διαφορετική ερμηνεία για να βολεύουν κάθε φορά τους κρατούντες. Ακόμη, από όσα διαφαίνονται από την παράθεση στοιχείων, όλα τα κόμματα έχουν ψηφίσει τους «ειδικούς νόμους» στην Εθνοσυνέλευση που έμμεσα υποστηρίζουν τις ειδικές ομάδες δολοφόνων, ενώ ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι τα κόμματα δεν είναι προϊόντα δημοκρατικών ζυμώσεων αλλά οργανώσεις που ελέγχονται και εξαρτώνται ασφυκτικά από τον στρατό.

Ο Τύπος στη χώρα αυτή έχει μετατραπεί σε προέκταση της ΜΙΤ, καθώς η υπηρεσία αυτή καθοδηγεί τη διανομή του ημερήσιου Τύπου. Τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης βρίσκονται υπό τον έλεγχο της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας ενώ υπάρχει και ομάδα δημοσιογράφων που κυριαρχεί σε τηλεοπτικούς σταθμούς και σε εφημερίδες και που είναι, στην ουσία, υπάλληλοι του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμυνας.

Το ερώτημα είναι πώς και το κράτος αυτό καταφέρνει επί πολλά χρόνια να αποκρύπτει περίτεχνα από τον υπόλοιπο κόσμο την εγκληματική του φύση και να μην έχει τη φήμη ­τουλάχιστον στη Βόρειο Αμερική­ που του αποδίδεται μέσα από τα συναρπαστικά και αποκαλυπτικά στοιχεία του βιβλίου; Ο λόγος είναι ότι το κράτος αυτό διαθέτει έναν εκπληκτικά λαδωμένο ­στην κυριολεξία αλλά και μεταφορικά­ μηχανισμό δημοσιότητας ή, το κυριότερο, έλλειψης δημοσιότητας. Και ο αποτελεσματικός αυτός μηχανισμός ενισχύθηκε περαιτέρω με την πρόσφατη αμυντική συμφωνία της χώρας αυτής με το Ισραήλ, η οποία, φυσικά, φαινομενικά μόνο είναι μια αμυντική συμφωνία ενώ στην ουσία πρόκειται για μια «Συμφωνία Δημοσίων Σχέσεων», μια και το κράτος - συμμορία τώρα έχει πρόσβαση στο (και καθοδήγηση από το) πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που αξίζει μιας άλλης, ειδικής και εκτεταμένης, έρευνας.

Ντίνος Σιώτης, ΤΟ ΒΗΜΑ, 20-09-1998