Το υφαντό του βαμπίρ

ΔΕΝ είναι ο Δράκουλας ή ο Μπλέιντ ή τα βαμπίρ από το "30 μέρες νύχτα". Ας ξεκινήσουμε έτσι. ΔΕΝ έχει μπόλικη δράση, με κυνηγητά τη νύχτα, πχ, σπλατεριές και άλλα τέτοια, πέραν από δυο τρεις 'μικρές πινελιές'. Ο πρωταγωνιστής, που είναι βρικόλακας, έχει πολύ μικρή σχέση με τα "κλασικά" βαμπίρ. Βασικά, αυτό το βιβλίο μοιάζει περισσότερο σαν μια παραλλαγή του "Άσε το κακό να μπει". Μια άλλη εκδοχή της προσέγγισης "γειώνουμε τον μύθο του βρικόλακα στην πραγματικότητα, όσο αυτό είναι εφικτό". Το οποίο είναι κακό; Όχι απαραίτητα. Προσωπικά, είμαι υπέρ της κλασικής προσέγγισης, αλλά πέρασα καλά διαβάζοντας το "Υφαντό", πολύ καλύτερα από ό,τι συνέβη με άλλα βιβλία που διάβασα τους τελευταίους μήνες.
Εδώ ο βρικόλακας παρουσιάζεται κατ' ουσίαν ως ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, το βασικότερο εκ των οποίων είναι η τροφή του, το αίμα. Και το ότι ζει πολύ και γερνάει με αργό ρυθμό. Κατά τα άλλα, είναι ένας άνθρωπος. Δηλαδή, ο δρ Γουέιλαντ -όχι ο τύπος από τις ταινίες "Alien" με τα xenomorph- είναι καθηγητής σε αμερικανικό κολέγιο, λίγο δύστροπος και απόμακρος ίσως, αλλά μέχρι εκεί. Φαινομενικά. Κυκλοφορεί όποια ώρα θέλει, με αμάξι, κάνει ερωτικές σχέσεις κλπ. Κρύβει πολύ καλά την πραγματική του φύση, αλλά κατ' ανάγκη ρισκάρει κιόλας και, κάποια στιγμή, αυτό το ρίσκο θα έχει συνέπειες για αυτόν και για άλλα άτομα που θα γνωρίσει.
Δεν θα πω άλλα, για να μη σας το χαλάσω. Το βιβλίο έχει ενδιαφέρον, τουλάχιστον μέχρι το 3ο κεφάλαιο -μετά κάνει κοιλίτσα, για μένα, αλλά για λίγο. Η αφήγηση είναι καλή, δηλαδή δε βαριέσαι και δεν αναλώνεται σε άσχετα πράγματα που δεν μας νοιάζουν. Οι χαρακτήρες, πέραν του Γουέιλαντ, γίνονται συμπαθείς ή αντιπαθείς, ανάλογα την περίπτωση, ενώ η πλοκή κυλάει με γρήγορο ρυθμό.