Από τον Αυγουστίνο στον Γαλιλαίο Ι

Ο πρώτος τόμος εκθέτει τις ιδέες του δυτικού χριστιανικού κόσμου για τη φύση από τον 5ο ως τον 12ο αιώνα, εξηγεί πώς το σύστημα επιστημονικής σκέψης του 13ου αιώνα βασίστηκε σε ελληνικές και αραβικές πηγές και πώς τροποποιήθηκε μετά την εισαγωγή του, και εξετάζει τις σχέσεις της τεχνολογικής δραστηριότητας με την επιστήμη σε όλο το Μεσαίωνα. Ο δεύτερος τόμος αναφέρεται στην επιστημονική μέθοδο και τις θεμελιακές αρχές του συστήματος του 13ου αιώνα που άνοιξαν το δρόμο για τις ριζικότερες αλλαγές του 16ου και του 17ου αιώνα.





Η ιστορία των επιστημών είναι η ιστορία των συστημάτων σκέψης που αναφέρονται στο φυσικό κόσμο. Οι εφευρέσεις και τα πρακτικά επιτεύγματα της εφαρμοσμένης επιστήμης έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, όπως και η επίδραση των φυσικών επιστημών στην αντίληψη του απλού ανθρώπου για τον κόσμο. Αλλά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εσωτερική ανάπτυξη της ίδιας της επιστημονικής σκέψης, όπως διαγράφεται μέσα από τα προβλήματα που έθετε ο φυσικός κόσμος σε κάθε εποχή. Ένα απαρχαιωμένο σύστημα επιστημονικής σκέψης, που ίσως φαίνεται παράδοξο σ' εμάς, τους ανθρώπους του 21ου αιώνα, γίνεται κατανοητό όταν αντιληφθούμε τα ερωτήματα στα οποία έπρεπε να δώσει απάντηση. Ο θησαυρός που αναζητεί ο ιστορικός της επιστήμης είναι η ερμηνεία των αναγκών, των αντιλήψεων και των λύσεων του παρελθόντος όπως ακριβώς ίσχυσαν στο παρελθόν. Και αφού από όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου η πιο ανθρώπινη είναι η σκέψη, ισχύει και για τον ιστορικό της επιστημονικής σκέψης η περίφημη φράση του Μαρκ Μπλοκ: «Ο ιστορικός μοιάζει με το δράκο του παραμυθιού: όπου μυρίζεται ανθρώπινο κρέας, ξέρει ότι εκεί είναι το θήραμά του».



Ο πρώτος τόμος (Η επιστήμη στον Μεσαίωνα) εκθέτει τις ιδέες του δυτικού χριστιανικού κόσμου για τη φύση από τον 5ο ώς το 12ο αιώνα, εξηγεί πώς το σύστημα επιστημονικής σκέψης του 13ου αιώνα βασίστηκε σε ελληνικές και αραβικές πηγές και πώς τροποποιήθηκε μετά την εισαγωγή του, και εξετάζει τις σχέσεις της τεχνολογικής δραστηριότητας με την επιστήμη σε όλο το Μεσαίωνα.

Ο δεύτερος τόμος (Η επιστήμη στον ύστερο Μεσαίωνα και στις αρχές των Νέων Χρόνων) αναφέρεται στην ανάπτυξη των ιδεών για την επιστημονική μέθοδο και στην κριτική των θεμελιακών αρχών του συστήματος του 13ου αιώνα, η οποία παρατηρήθηκε από τα τέλη του 13ου ώς τα τέλη του 15ου αιώνα και άνοιξε το δρόμο για τις ριζικότερες αλλαγές του 16ου και του 17ου αιώνα. Το τελευταίο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην Επιστημονική Επανάσταση.



Ο ΑΛΙΣΤΑΙΡ ΚΑΜΕΡΟΝ ΚΡΟΜΠΗ (1915-1996), ένας από τους πιο σημαντικούς ιστορικούς της επιστήμης, υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.