Εξομολόγηση σε δέκα πράξεις

Στο αέναο πέρασμα του χρόνου, η βιωματική μνήμη, πολύτιμη παρακαταθήκη της ιστορίας, έχει πια ξεθυμάνει, έχει αφυδατωθεί. Προσεγγίζουμε τις εποχές μέσω γεγονότων, πολέμων, πολιτικών συστημάτων, εναλλαγών κυβερνήσεων. Μαθαίνουμε την ιστορία της ανθρωπότητας, όχι την ιστορία των ανθρώπων. Η ουσία της ανθρώπινης υπόστασης, η ατομικότητα, τα αισθήματα, η λύπη, η χαρά, ο πόνος, η αγωνία, η ευδαιμονία, το πάθος, ο έρωτας, ο θυμός, το μίσος, όλες οι κινητήριες δυνάμεις, που δημιουργούν το ανθρώπινο σύμπαν, είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σώνονται μόνο στο γραπτό λόγο. Μέσα από τον γραπτό λόγο, ιδιαίτερα τον άμεσο και όχι τον έντεχνο, που ως ένα βαθμό εξωραΐζει το βίωμα, μένει το άρωμα της ύπαρξης και του βηματισμού στο χωρόχρονο, του μεγαλειώδους και τραγικού όντος που αυτοπροσδιορίστηκε ως άνθρωπος. Εκεί, φωτίζεται η αβυσσαλέα σχέση, που έχει καθένας μας με την τυχαιότητα, καλή ή κακή, που αναλογεί σε κάθε βίο.

Η κατάθεση της Τζίνας και η βιωματική αντανάκλαση τής περιπέτειας της υγείας της, εντάσσεται στο πολύτιμο αυτό είδος του γραπτού λόγου. Αντιμετωπίζει μια ασθένεια, που είναι στο επίκεντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος, γιατί αφορά πάμπολλες γυναίκες. Ο συμβολισμός της ασθένειας αυτής είναι πολυσήμαντος. Αφορά τη θηλυκή φύση, την ομορφιά, τον έρωτα, τη μητρότητα και τη ζωοδότιδα πηγή της. Όλα αυτά μαζί και καθ’ ένα χώρια. Όμως, ευτυχώς, ζούμε σε μια εποχή που η ιατρική έχει σημειώσει τεράστια πρόοδο. Σε αυτή την ασθένεια οι μάχες δίνονται για να κερδηθούν κι όχι να χαθούν. Η Τζίνα είχε, έχει και θα έχει την παρρησία να μοιράζεται αυτό που νιώθει. Με τον τρόπο αυτό μας προσφέρει απλόχερα ένα ανεκτίμητο δώρο.

Πάνος Μπιτσαξής