Ζήσε μαζί μου αλλιώς

Στη ζωή είναι καλό να μην υπολογίζεις. Να σχεδιάζεις μόνο, γραμμές πάνω σε χαρτί.

Σα δίχρονο παιδί που δεν πιάνει ακόμη καλά - καλά το μολύβι. Αρκεί. Τα βήματα της ζωής, απρόβλεπτα καθώς είναι, φέρνουν τον Ανδρέα μπρος σε μια εξώπορτα. Το κλειδί γυρίζει δύο φορές. Μια για τα περασμένα, μια για τα μελλούμενα.

Μία επιστολή γραμμένη στην Πόλη στα 1900 που ο κ. Ζαφέρ καταθέτει από αλλοτινούς καιρούς στον Ανδρέα Πετανιάτζη τον πρεσβύτερο μία μέρα του 1998 σε κεντρικό ξενοδοχείο στο Μανχάταν. Στην Πάτμο, το Νοέμβρη του 2012 ο Δημήτρης και ο Μιχαήλ ανταμώνουν και διαπιστώνουν πως αγνοούν γεγονότα που καθόρισαν τη ζωή τους. Η Σωτηρία πίστευε πως θα ζήσει μια ζωή στην Κέρκυρα. Αλλά μπροστά της ανοίχτηκαν άλλες προοπτικές που δεν είχε ποτέ της υπολογίσει.

Οι ζωές όλων, διασταυρώνονται. Στην Αφρική, στην Πόλη, στην Κέρκυρα, στη Νέα Υόρκη, στην Πάτμο, στο Άγιο Όρος, στη Χάλκη αλλά και σε τόπους της καρδιάς. Μπλέκουν περισσότερο μεταξύ τους ή ξεμακραίνουν μέσα στον καιρό. Κάποιοι θα προγευτούν τους καρπούς του ενάρετου βίου τους. Κάποιοι θα αναγνωρίσουν πως βλέπανε τα πράγματα «θαμπά σαν μέσα από μεταλλικό καθρέφτη» και κάποιοι θα ζήσουν συλλαβίζοντας τον «ύμνο της αγάπης». Όλοι όμως θα κάνουν ένα μοναδικό ταξίδι προς την αυτογνωσία.