Η ποιητική του Ανδρέα Κάλβου

Εδώ έγκειται η χτυπητή «ιδιαιτερότητα» του Κάλβου. Χτυπητή, όπως με άλλους τρόπους του Καβάφη, που από τη συνέχεια του ελληνισμού μιας ζώσας περιφέρειας είχε την ακραία πολυτέλεια να αποστασιοποιείται ως εικονοκλάστης. Ενώ ο Κάλβος απομονωμένος, έξω ακόμη και από αυτή την παροικία του, είναι ο στερημένος ιδαλγός που εκφράζεται ως εικονολάτρης. Κουβαλά τη «συν-τυχία» μιας διπλής, ασύμπτωτης, συνείδησης. Είναι έλληνας και ξένος, διανοητής και ποιητής συνάμα. Όχι νεοέλληνας που ακολουθεί τους ευρωπαίους, ή ευρωπαίος που εκφράζεται ως φιλέλληνας. Ούτε λόγιος που γράφει ποίηση, ή και ποιητής που λογιοτατίζει. Είναι και τα δυό συγχρόνως, ως συνέκφανση και ως διχοστασία: ξένος όταν πλησιάζει τα ελληνικά (απ' το θέμα ώς τη στιχουργία και τη γλώσσα) και έλληνας όταν ασπάζεται τα ξένα (ιδεώδη και μορφώματα). Μια διχοστασία πολλαπλή, που αντανακλάται στη δομή. Δηλαδή σε μια οικονομία ανοιχτή των ιδεών -ιδεών κοινόχρηστων, του ευρωπαϊκού διαφωτισμού της εποχής- συστοιχεί η ελληνοκεντρική κλειστή οικονομία της μορφής του.