Ωδές στην ελευθερία

Σε γνωρίζω από την κόψη,
του σπαθιού την τρομερή.
Με αυτούς τους δύο πρώτους στίχους, του ΥΜΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, του Διον. Σολωμού, επιχείρησα πολλές φορές να κοσμήσω, μερικά από τα 440 τετράστιχα των ΩΔΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ, ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΝ, που δημοσιεύεται στο παρόν.
Κάθε όμως φορά, που το προσπάθησα, απέτυχα.
Μια παράξενη δύναμη με απέτρεπε.
Ένοιωθα, ότι το δίστιχο αυτό, είναι προορισμένο, να κοσμεί την προμετωπίδα, του μεγαλειώδους έργου του Εθνικού μας Ποιητή, και μόνο.
Κάθε επίσης φορά, που αντιπαραθέτω το αριστούργημα του Διον.Σολωμού, με το δικό μου πόνημα, όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ ότι πράγματι: Πέρα του αισθητού και στο όριόν του με τον μη αισθητόν κόσμο, στην κόψη δηλαδή των δύο όψεων του σπαθιού, συντελείται αναπόδραστα, η συσσώρευση, η ωρίμανση, η σύντηξη και η εκτόνωση, των διαχρονικών προσπαθειών για την πραγμάτωση κάθε ευγενούς παρόρμησής μας και εφ’ όσον γι’ αυτήν έχει κατατεθεί το τίμημα, με αγώνες και υπερθυσίες.
Συνειδητοποιώ, ότι η κόψη του σπαθιού η τρομερή, είναι για τον Ποιητή, μια αλληγορία νοημάτων. Είναι, ο μεταίχμιος, μεθόριος χώρος, πέρα του αισθητού. Εκεί, όπου συντελείται η ωρίμανση του λαού μας.