Το ημερολόγιο ενός εργάτη της renault 1956-1958

Είμαστε όλοι σύμφωνοι για γενική απεργία μαζί με κατάληψη του εργοστασίου…». Ο R. εκθέτει τις λεπτομέρειες: «Πάμε κατευθείαν και στήνουμε οδοφράγματα στις πόρτες. Παίρνουμε ομήρους τους διευθυντές κλπ…». Οι συνάδελφοί μου θέλουν να ξεκινήσουν την ίδια κιόλας μέρα. «Κάνουμε στάση εργασίας, πηγαίνουμε στα άλλα συνεργεία και όλοι οι υπόλοιποι έρχονται μαζί μας. Έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα: τα υπόλοιπα είναι μαλακίες». Η μόνη ένσταση είναι ότι δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα μας ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. […] Μαζευόμαστε, όπως αναμενόταν, στις 13:00. Ο ένας μετά τον άλλο αρχίζουν να έρχονται, κάποιοι διστάζουν, μετά από λίγο όμως παρατάνε και αυτοί την μηχανή τους. […] Τελειώνοντας την συνέλευσή μας, αποφασίζουμε να μοιράσουμε μια προκήρυξη στο εργοστάσιο, προκειμένου να καλέσουμε σε ευρεία παράσταση όλων των εργατών και σε σύσταση απεργιακών επιτροπών ανά συνεργείο. […] Συνέταξα το προσχέδιο της προκήρυξης φροντίζοντας να αντανακλά την γνώμη των συναδέλφων μου. Όταν γράφτηκε, μου είπαν ότι έκανα καλή δουλειά. Ποιος όμως θα την μοιράσει; Ποιος θα μιλήσει στην συνέλευση που καλούμε; Με κοιτούν με κάποια έκπληξη, σαν να τους έθετα μια ηλίθια ερώτηση. – Φυσικά και θα πάμε... – Ναι, αλλά ποιος; – Ε... Εγώ μένω στα προάστια. Όλοι έχουν και από μια δικαιολογία. Με κοιτάζουν και αντιλαμβάνομαι ότι με έχουν χρίσει εκπρόσωπό τους. Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να πάει πάλι να μοιράσει 10.000 προκηρύξεις σε κάθε πόρτα του εργοστασίου.

Ντανιέλ Μοτέ, 1959