Ένα αχόρταγο δέντρο

«Η ορμή κι η φαντασία της νιότης σου είναι που σε κάνουν να βλέπεις έτσι τα πράγματα. Αλλά, πρέπει να ξέρεις, νεαρέ μου, πως έτσι ακριβώς τα βλέπαμε κι εμείς όταν ήμασταν στα χρόνια σου. Ώσπου ήρθε η ζωή και…»

«Καλά σου λέει ο παππούς», είπε η γιαγιά. «Τόσοι νέοι, που το αίμα τους έβραζε από οργή για το άτυχο χωριό μας, χάθηκαν, όταν βάλθηκαν να ξεκάνουν το θεριό του δάσους, που το ήθελε όλο δικό του. Και κανένας δεν ξαναγύρισε να πει στον κόσμο πως είναι αυτό το θεριό που μας έχει καταδικάσει στη φτώχεια.»

Θα καταφέρει ο Δημήτρης να τα βάλει με το άπληστο δέντρο που εμποδίζει το χωριό να ζήσει καλύτερα και να μην ερημώσει από τον κόσμο που φεύγει για να βρει καλύτερα να ζήσει;

Το άπληστο δέντρο στέκει εκεί χρόνια πολλά και γίνεται ολοένα και πιο δυνατό συγκεντρώνοντας όλη τη δύναμη του δάσους. Άραγε τι θα σκαρφιστεί ο Δημήτρης για να το νικήσει; Θα τα καταφέρει μόνος του;

Και τελικά, είναι καλό να είμαστε άπληστοι; Δε θα ήταν καλύτερο να μοιραζόμαστε με τους άλλους; Πώς θα μπορούσε να γίνει το δάσος αν με κάποιο τρόπο το αχόρταγο δέντρο έπαυε να είναι αχόρταγο;