...Και ο μπαμπάς είναι γονιός!

Το 1979 η αμερικανική δραματική ταινία «Κράμερ εναντίον Κράμερ» με είχε συγκλονίσει. Πολλά χρόνια αργότερα, αποφάσισα να γράψω αυτό το δοκίμιο με αφορμή το μεγάλο πρόβλημα που δημιουργείται στη σύγχρονη κοινωνία μετά από ένα διαζύγιο και τις σοβαρές επιπτώσεις του, όταν υπάρχουν παιδιά.
Στόχος μου είναι τα διαζύγια -που από μόνα τους είναι μια τραυματική εμπειρία, κυρίως για τα παιδιά- να γίνουν πιο ανώδυνα και πιο δίκαια στην κατανομή των βαρών. Οι πρώην σύζυγοι να είναι πιο διαλλακτικοί, οι δικηγόροι να δείχνουν την ικανότητά τους πρώτιστα στο πως θα συμβιβάσουν τους εντολείς τους και οι δικαστές πως θα αποδώσουν δικαιοσύνη, εξετάζοντας την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Τα προβλήματα είναι πολλά και σύνθετα. Προβλήματα στη νομοθεσία, προβλήματα στην εφαρμογή ακόμη και αυτής που υπάρχει, εύκολες και ανέξοδες λύσεις από κάποιους δικαστές, οι οποίοι με ελαφρά τη καρδία ορισμένες φορές αποφασίζουν για τη ζωή, μικρών και μεγάλων...
Υπάρχουν όμως και δικαστές που εκδίδουν σωστές αποφάσεις, που ψάχνουν κάθε λεπτομέρεια της δικογραφίας, που αναζητούν στα παιδιά την πραγματική και αβίαστη βούλησή τους, που αποφασίζουν κατά περίπτωση και όχι κατά τα συνηθισμένα. Αυτοί είναι συνήθως δικαστές οικογενειάρχες που μπορούν να αντιληφθούν την αγωνία και των δύο γονιών. Διαπιστώνουν ότι και ο μπαμπάς μπορεί να έχει ταΐσει ή αλλάξει το παιδί του πολλές φορές, ίσως και περισσότερες από τη μητέρα, ανάλογα με τη δουλειά του καθενός.
Η επικρατούσα άποψη «όλα για το συμφέρον του παιδιού», δεν αποτυπώνεται συχνά στο διατακτικό των αποφάσεων αλλά και στην εφαρμογή τους. Κι αυτό γιατί δεν προβλέπεται κάποιος μηχανισμός, ώστε αν κάποιο από τα δύο μέρη δεν την εφαρμόζει, να ανακαλείται η όποια υπέρ του απόφαση.
Το γράμμα και το πνεύμα του νόμου που αναφέρει ότι και οι δύο γονείς έχουν τα ίδια δικαιώματα, καθημερινά καταστρατηγούνται. Η εύκολη λύση της «απόδοσης» των παιδιών στη μητέρα στις περισσότερες περιπτώσεις, χωρίς αξιολόγηση της μοναδικότητας της κάθε περίπτωσης, οδηγεί σε μεγάλες εντάσεις, σε δηλητηρίαση της καθημερινής ζωής με θύματα τα παιδιά, ακόμη και σε ακραίες πράξεις, που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν υπήρχε η σχετική πρόνοια.