Μπακαλόγατος

Γιατί με ειρωνεύεται τόσο η μοίρα μου; Με τι όνειρα ξεκίνησα από την Αμαλιάδα. Πρώτος μαθητής, ο καλύτερος αθλητής της περιφερείας μου, με μόρφωση αξιοπρόσεκτη και εμφάνιση που προκαλεί συμπάθεια, με όνειρα και φιλοδοξίες να γίνω ένας σπουδαίος άνθρωπος, να γίνω ένας μεγάλος και να δοξάσω την πατρίδα μου, όπως μου έλεγε ο καθηγητής μου Ρηγόπουλος. Και τώρα φοιτητής σ' ένα από τα καλύτερα ιδρύματα της πατρίδας μας και να μου ζητούν να δείξω ζήλο και εργατικότητα, να δείξω χαρακτήρα και συμπεριφορά για ν' ανταποκριθώ στα καθήκοντά μου. Στα "καθήκοντά" μου, που αντί να είναι καθήκοντα ενός επιστήμονα που ασχολείται με το επιστημονικό του έργο, ασχολείται με άλλα καθήκοντας: να φορτώνει τσουβάλια με φασόλια και σάκους γεμάτους μπακαλιάρους και να τους μεταφέρει με το καρότσι από τους κεντρικούς δρόμους του Πειραιά, σαν ένας τιποτένιος μεταφορέας, σαν ένας ασήμαντος μπακαλόγατος. Αυτή από δω και πέρα θα ήταν η δουλειά μου. Σκέφτηκα καλά και είπα πως υπάρχουν και χειρότερα. Άλλοι νέοι σαν και μένα και με περισσότερα προσόντα, σαπίζανε στις φυλακές, άλλοι βλέπανε το ψωμί και το λέγανε ψωμάκι, γιατί δεν βρίσκανε δουλειά και γιατί δεν τους επέτρεπαν να βρούνε δουλειά. Ζούσαμε την "απελευθέρωση". Γλιτώσαμε από τη "Νέα Τάξη" του Χίτλερ και μπήκαμε σε μιαν άλλη "τάξη", ελληνικής μορφής αυτή τη φορά. Αν μπορούσα όμως ας έκανα διαφορετικά. Να έφευγα; Που να πήγαινα να πιάσω δουλειά; Όπου και να πήγαινες τότε σου ζητούσαν πιστοποιητικό φρονημάτων και εγώ ήμουν πολίτης δευτέρας κατηγορίας...