Το αγόρι στο θεωρείο

Είναι ένα βιβλίο για την τύχη των προσφύγων της Μικρασίας στην Ελλάδα. Ο μικρός Δρόσος μαζί με την αδερφή του, Αρετή, εγκαθίστανται σ' ένα θεωρείο του Δημοτικού Θεάτρου της Αθήνας, μετά τον ερχομό τους από τη Σμύρνη. Μαζί τους η Δόμνα, μια οικογενειακή φίλη. Δεν ξέρουν τι απέγιναν οι δικοί τους. Η Δόμνα πηγαίνει κάθε μέρα στον Ερυθρό Σταυρό να μάθει νέα των συγγενών κι όποτε μπορεί φέρνει τρόφιμα, γιατί δεν περισσεύουν. Τα παιδιά παρατηρούν το πολυτελές θέατρο με τα γλυπτά και τον μεγάλο πολυέλαιο που στάζει, όταν βρέχει. Η Αρετή δεν αντέχει τον πόνο. Μπαίνει σ' ένα τρύπιο μπαούλο, που έφεραν μαζί τους και κοιμάται όλη μέρα, ώσπου εξαφανίζεται.
Ο Δρόσος γίνεται φίλος με τον Σάββα. Όταν ο πατέρας του δεύτερου γυρνά απ' το μέτωπο ζηλεύει, όπως είναι φυσικό, αλλά κι αυτοί που σώθηκαν έχουν τις πληγές τους. Η Ευδοξούλα, που ξέρει να ράβει, γίνεται δασκάλα των παιδιών κι οργανώνει μια θεατρική παράσταση της Τρικυμίας του Σαίξπηρ, από το βιβλίο που βρήκαν στο θέατρο. Είναι, όμως, μια διαφορετική τρικυμία, παρόμοια μ' αυτοί που έζησαν εκείνοι.
Για κάποιο λόγο νόμιζα ότι οι πρόσφυγες είχαν εγκατασταθεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, αλλά τελικά ήταν στης Αθήνας, πριν το γκρεμίσει ο Κοτζιάς κατά παραγγελία ενός τραπεζίτη - του Συγγρού, άραγε;
Όπου φτωχός κι η μοίρα του. Κανείς δε γίνεται πρόθυμα πρόσφυγας. Αν ακόμα κι αυτοί που μιλούσαν ελληνικά κι ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι, αντιμετώπισαν τέτοιο ρατσισμό, φαντάζεσαι τί θα περνούν, άνθρωποι πιο διαφορετικοί, που έρχονται απ' τη μεγάλη Ασία και την Άπω Ανατολή.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με μαγικό ρεαλισμό. Δεν έχω διαβάσει τη "Ζωή του Πι", αλλά έχω δει την ταινία και νομίζω ότι είναι κάτι ανάλογο. Ο Δρόσος συχνά μιλά για πράγματα που δεν μπορούν να συμβούν στ' αλήθεια κι ύστερα έρχεται το τέλος και καταλαβαίνεις τι εννοεί.
Η συγγραφέας ήταν φέτος υποψήφια για το Διεθνές Βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ενώ το βιβλίο βραβεύτηκε ως καλύτερο νεανικό-εφηβικό το 2018 από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Προτείνεται για παιδιά από 12 ετών κι άνω.